Short English text will follow soon.
————————————–

Kununurra – Karratha

Dag allemaal,

In Kunanurra hadden we besloten om niet de scenic flight van 2,5 uur naar de Bungle Bungle, Lake Argyle en de Argyle diamond mine te doen. Het Mirima National Park, grenzend aan Kununurra, heeft inderdaad 2 soortgelijke mini Bungle Bungle rotsjes, en daar waren we ook tevreden mee. Wyndham hebben we niet gezien omdat we een agricultuur tour gedaan hebben. Waren de appels in The Northern Territory niet te betalen, over de €4,- voor een kilootje, hier in Kununurra werden ze bijna voor niets weggegeven, kijk daar houden we van. Kununurra is een leuk dorpje om te vertoeven en een aantal daagjes te verblijven; wat we dan ook gedaan hebben.

Bij de camping vond ik een foldertje van een scenic flight met een watervliegtuigje –vanuit Derby- naar de Horizontal Falls in de Buccaneer Archipelago. Deze horizontale waterval wordt veroorzaakt door de extreme getijden verschil in deze regio (een van de hoogste in de wereld). De ‘waterval’ ontstaat als het zeewater tussen twee schiereilanden geperst wordt, en omdat het met een watervliegtuig maar 1.5 uur vliegen is…. Dus op naar Derby!

Maar eerst Halls Creek en Fitzroy Crossing.

Voor ons zelf houden we ook een dagboek bij -nog zo’n ouderwets papieren ding- dus soms heb ik wel eens het gevoel dat ik aan het flashback-en ben. ‘t Klink gek, maar rijden in Australië is op zichzelf al een vakantie. De hoofdwegen zijn goed tot zeer goed (okay, af en toe een klein gaatje, een wegversmalling of vol in de remmen omdat er een kudde koeien oversteekt). Het enige wat je ziet is –tot aan het einde van de horizon- mooie scenery’s. Elke kilometer heeft wat anders te bieden; rotsen, bergen, gras, niets, bomen, wolkpartijen, boabs en meer. En wat helemaal zo lekker is… geen enkele file, alleen af en toe een tegenligger. Zippers, gray nomad of hoe ze de gepensioneerden reizigers ook noemen, kruipen nu in hun big fourwheel drive Nissan Patrool (of ander 4wd Aziaat) met daarachter een hoog op zijn dubbelasser staande sleurhut en een aluminium vissersbootje op het dak van hun auto. Omdat het nu winter wordt hier in Noord Ozzie gaan hele volksstammen uit het zuiden overwinteren in het noorden. Toen Li een badpak in Darwin wilde kopen kon ze alleen nog uit wat restjes kiezen; de winter collectie was nl. al begonnen. Bij het zien van al die lange broeken én truien brak het zweet ons terstond uit, helemaal omdat het hier niet onder de 30 graden komt. Restjes heeft ze dus gekocht, net als de Bob de Bouwer stuf van Tim. Restjes zijn altijd goedkoper dus nu (zaterdag 28 april) zitten we weer aan ‘t heerlijke wijntje van deze besparing 😉

De weg van Kununurra naar Halls Creek is bezaaid met Boab trees in werkelijke alle vormen en formaten en nog redelijk vol met blad van ’t regenseizoen. Naarmate het langer droog wordt gaan ze hun blad verliezen en worden het net van die bomen die zijn omgedraaid met hun wortels in de lucht. Halls Creek zelf is niet veel, al heeft het dorpje wel weer alles wat je nodig mocht hebben. Zelfs gillende Abbies at night; het leek wel of ze elkaar afmaakten.

Vanaf Halls Creek naar Fitzroy Crossing hebben we geen enkele Boab tree meer gezien (merkwaardig vonden wij dat) maar gelukkig was ie er weer toen we naar Derby reden. Fitzroy Crossing … beetje hetzelfde als Halls Creek, maar ietsje meer Abbies, al heb ik ze ’s nachts niet gehoord 😉 In Fitzroy hebben we een Abbie tour gedaan door de Geikie Gorge. Deze prachtige gorge (kloof waar de Fitzroy river doorheen loopt) was enkele miljoenen jaren geleden een rif. Tijdens de tour werd ook helder uitgelegd hoe het Abbie gezinsleven in elkaar zat/zit. Dankzij zo’n uitleg krijg je toch wel een andere kijk op de oudste bevolkingsgroep van Australië.

En dan Derby. Derby…da’s ook niet alles. De weg erna toe is voor Australië begrippen saai. Het lijkt op 1 rechte weg waar geen einde aan komt. De Boabs kwamen wel weer in het landschap terug. Toch hebben we (okay, ik reed) soms rond de 140 gereden (110 is max. in WA), maar gelukkig geen bon zoals de laatste keer in NT. Dat je hard rijdt met zo’n camper merk je ook wel in de diesel consumptie. Rijdt ie normaal rond de 100km op de 14 liter, die dag hebben we 22 liter per 100 km verbruikt. Gelukkig is de diesel nog niet zo duur als bij ons (nog steeds onder de €1,-) en Tim betaald de diesel, dus…. 😉

Aangekomen in Derby zijn we gelijk naar de Visitors Centre gegaan om de vlucht te boeken. Toen werd ‘t al snel duidelijk dat het niets zou worden. Het was nog geen mei (dan begint voor hun het seizoen pas weer) en de 2 organisaties die de vlucht naar de Horizontal Falls aanboden hadden de laatste paar dagen hun prijzen en tours diverse malen aangepast. Na wat rond bellen bleek dat de ene organisatie pas een toer ging doen als ze meer dan 8 mensen hadden terwijl de andere zijn tijd van 3 uur opschroefde naar 6 uur; vlucht heen, powerboat, vissen en weer terug vliegen. En ze zouden pas een week later beginnen. Dus helaas pindakaas. Veel keuzes in caravan parken hebben ze niet, dus we hebben die ene genomen en hebben het plaatselijk zwembad bezocht voor een verfrissende duik. De dag daarna zijn we naar Broome gereden.

Broome lijkt een beetje op Kununurra. Je kunt daar wel enkele dagen vertoeven. Mooi brede stranden en er is genoeg te doen. We zijn daar enkele dagen geweest en hebben daar de toerist uitgehangen door een kamelen safari en een astro night (sterren kijken) te doen. Sterren kijken van zowel het zuidelijk en bijna alles van het noordelijk halfrond is echt geweldig. Het is net nep als je de maan, Saturnus, Venus, de Juwelbox etc ziet door zo’n sterrenkijker. Dat zijn echter niet alle mozzies die je hoort en op je rug voelt de volgende dag. Benen, armen, gezicht en nek ingesmeerd met repellent en een lange spijkerbroek en T-shirt met lange mouwen aan (30 graden). Maar ja, blijkbaar was hun prik apparaat lang genoeg om door mijn T-shirt te prikken. M’n hele rug zat onder. Zelfs boven op mijn kop hadden ze me te pakken gehad! Gelukkig hebben ze hier ook redelijk goed spul tegen de jeuk.

Was in Derby het seizoen nog niet begonnen, hier in Broome waren de meeste attracties de eerste dagen al volgeboekt. Dan maar naar Eighty Mile Beach (of zoals Tim zegt: Eety Bijl Niets)

Aangekomen in 80 Mile Beach hadden we het al gauw gezien. Een gigantische camping, maar ook genoeg sandflies en gewone vliegen. Tegen die sandflies kun je, je redelijk ‘bewapen’ maar die gewone vliegen….. ze vliegen gewoon je neus en oren in. Brrrrr. We spraken enkele ‘bewoners’ die elk jaar voor enkele weken naar deze camping gaan en het was voor het eerst dat het zo erg was. Alle voorgaande jaren hadden ze er geen last van gehad.

Wetende dat er om de volgende hoek altijd weer iets anders fantastisch te zien en te beleven is, zijn we na 2 dagen weer verder gegaan.

We hebben besloten dat het voor Tim (en ook voor onszelf, omdat het 700 km scheelt) leuker is om grote boten e.d. te zien, dan een grote ijzermijn en weer een nationaal park te bezichtigen. We gaan dus niet naar Tom Price (2 na grootste ijzermijn ter wereld) en naar het Karijini National Park.

Via Port Hedland en Point Samson zijn we gisteren (29 April) aangekomen in Karratha. In alle 3 de plaatsen zijn havenpoorten opgezet om de ijzererts uit de omliggende 10 mijnen (waar Tom Price er een van is) te exporteren naar de rest van de wereld (voornamelijk Japan en China). De aanvoer van dit ijzererts gebeurd via 2,4 km lange treinen. In Dampier is daarnaast ook nog een havenpoort voor zout en voor aardgas; allen in handen van Rio Tinto (HP-ers komt deze naam jullie bekend voor?). Dampier en Karratha hebben hun ontstaansrecht eigenlijk alleen maar te danken aan deze bedrijvigheid. Ondanks dat de business zo booming is en de salarissen hoog ($1500 per week) is er een dramatisch tekort aan mensen. Het is zo erg dat zelfs de supermarktketen denkt om weg te gaan uit Karratha. En waarom? Alleen maar omdat er geen accommodatie is om alle mensen die in deze havens werken onderdak te bieden. En als er iets vrij is kost dit $1500 per week….. En wij vroegen ons al af waarom onze camping zo extreem duur was ($38 per nacht t.o.v. de gemiddelde $25 per nacht). De dag voor ons aankomst was er geen enkele campingplaats meer beschikbaar in Dampier of Karratha. Op onze camping zijn de meeste plaatsen ingenomen door 1 en de zelfde caravan waar een medewerker van de Rio Tinto zijn intrek in heeft. Het caravan park lijkt ’s avonds wel een groot wagenpark van verschillende aannemers 😉

Morgen gaan we weer verder naar beneden. We willen voor dit weekeind (4-7 mei) in Exmouth zijn voor het WhaleShark Festival.

Talk to you later

John, Lia & Tim