Het vervolg van die voortand…

Na toch een redelijke nacht voor Ian, hebben we die ochtend in het Mt  Field NP eerst nog de Tall Tree walk gedaan voordat we naar ons volgende doel zijn gereden; Cadbury!. Cadbury is de Willy Wonka Chocofabriek van Australië, althans 10 jaar geleden. Toen wij 10 jaar geleden daar een rondleiding kregen liep je gewoon door de gehele fabriek en kreeg je chocola, net zoveel als je kon eten en dragen!. 5 jaar geleden in New Zealand was er alleen nog een soort van museumachtig iets en nu hier… hier was het niets meer dan een video 🙁

Kinderen zijn gratis en de volwassenen moeten $4,- betalen voor deze video en 4 gratis samples. Dan rest alleen nog de ‘outlet’ store. Tja en dan, dan gaan we los!! Alles voor een koopje. Een walhalla voor jong en oud. En omdat ik daar net Ian’s voortand eruit had getrokken moest er natuur wel het een en ander getroost worden. En tenslotte hebben we nog wel wat maandjes te gaan, dus dat komt wel op 🙂

Na de eerste desillusie, veroorzaakt door de gezondheidsinspectie van Ozzie (kinderen zouden te dik worden van al dat gratis chocola en het is veel te gevaarlijk al die bezoekers op de werkvloer) naar het lekkere gevoel van al dat ingeslagen chocola, zijn we weer richting het zuiden gereden waar we de eerste week al naar toe geweest waren. Nu was het doel niet Ida Bay Railway of de Hasting Caves, maar Tahuna Air walk. Het regende goed en het was al bijna donker toen we aankwamen op ons gratis stekkie midden in het bos (Arve Picnic Campground). Echt een geweldig plek maar later bleek ook een beestachtig plek.

Die nacht heeft Lia mij 3 keer wakker gemaakt omdat ze ‘geknaag’ hoorde in de hut. Natuurlijk hoorde ik het ook duidelijk en nadat ik het buiten traptreetje (automatisch) naar binnen en buiten en weer naar binnen had geklapt was het weg. Echter kwam het knagend geluid later weer terug. Zat het achter de koelkast? In de aanrecht kastjes? Onder de bank. Ik heb alles open gehad en overhoop gehaald, maar geen beest te bekennen. “Het zal wel ergens buiten aan de hut knagen. Ga toch slapen. Ik word er zo moe van :). Morgenochtend is er weer een dag.”

De laatste dag bij het inpakken van onze koffers en dus bij het uitruimen van de camper… was daar het bewijs. Er heeft wel degelijk een beest in de kastjes gezeten… het heeft poep sporen achter gelaten achter de kastjes en heeft zijn tand afdrukken in het schuursponsje gezet en de vuilniszakkenrol aangevallen (daarom zat er ineens een gat in alle vuilniszakken).

Ondanks dat we de volgende dag allemaal een beetje prikkelig waren van de korte nacht was de Tahuna Airwalk TOP!. Na eerst zelf een walk gedaan te hebben, hebben we (met geluk) aansluiting kunnen vinden bij een gratis guided tour over de Tahuna Airwalk. Tim onze guide was echt goed en speelde goed in op de groep (wij en nog een familie). Het eerste waar hij ons voor waarschuwde was dat we op het pad moesten blijven en bladeren moesten vermijden. Op het pad ivm bloedzuigers die in het gras zitten en terstond had Tim de gids er eentje op zijn been zitten (dezelfde die Lia een paar dagen eerder op haar schoen zag zitten). En in de bladeren zaten teken. Oh ja, als er toch zo’n bloedzuiger op je zit dan laat hij vanzelf los als hij genoeg bloed heeft gedronken. PS de bloedzuiger op zijn been was slechts de kleine gewone, er zijn ook Tiger Leaches (tijger bloedzuigers) in het bos… En toen vertelde hij ook nog even over die kleine gaatjes die her en der in de grond te zien waren.

We hadden deze gaatjes al eerder en vaker gezien tijdens onze walks. Wij dachten dat het gaten waren die veroorzaakt werden door de hike stokken die sommige mensen gebruiken. Blijkt het, het holletje van de Tasmanian Funnel Web Spider te zijn! Dit spinnetje is een kleine neefje van de veel grotere Sydney Funnel Web Spider, maar hij is wel veel sneller, giftiger en kan zijn giftanden met gemak door jou nagel boren… En bedankt gids Tim. Nu liepen we helemaal ‘op ons gemak’ door het bos.

Tim de gids vertelde verder dat verschillende eucalyptus bomen gif produceren bij hun onderstam en dat de zaden vuur nodig hebben om te kunnen ontkiemen. En dat het soms wel 30 jaar of langer duurt voordat de zaden in de hoge bomen de 60 graden voelen van het vuur dat veroorzaakt wordt door het losse en afgevallen barst om de boom. Vuur is essentieel voor het voortbestaan van het gehele ecosysteem. Iets dat de Aboriginals wisten en waar de huidige mens nu pas bewust van wordt. De arme grond heeft zo nu en dan gewoon nieuwe voedingstoffen nodig die vrijkomen tijdens die bosbranden. Omdat er in Tasmanië en sommige delen van Australië geen ongedierte is dat ervoor zorgt dat dode bomen opgeruimd worden (zoals dat bij ons in het bos het geval is) kan het soms wel meer dan 50 jaar duren voordat een boom vervalt tot compost. Alleen fungus (paddenstoelen) kan dit proces versnellen. Dit is dus ook waarom er her en der nog hele complete (dode) bomen in het bos of weiland staan.

Na nog een laatste hike die over 2 lange swingbruggen ging zorgde het knaaggeluid van vannacht er voor dat we niet meer in het bos bleven slapen, maar we alvast terug gingen richting Hobart.

De volgende dag was het een perfecte zonnige dag en zijn we via een hele koude en regenachtige lookout op Mount Wellington (waar je perfect Hobart van bovenaf zou kunnen zien) doorgereden naar het Tasmanian Devil Conservation Park op de Tasman Peninsula. 10 Jaar geleden waren wij ook bij dit park geweest en…. er was niet zo veel veranderd. Toen al zeiden we tegen elkaar dat het park wel potentie had en dat kan het nog steeds hebben. De boys vonden het in ieder geval geweldig! Met name (het voeren van) de tamme walibies en kangoeroes en de vogelshow waren onvergetelijk.

De een na laatste dag hebben we nog ‘even’ alle culturele en natuurlijke bezienswaardigheden bezocht en bekeken die op dit schiereiland te bezichtigen zijn. Alleen Port Arthur (waar alle Engelse misdadigers naartoe werden gezonden) hebben we overgeslagen. Die moeten Tim en Ian zelf maar een ander keertje bezoeken.

Vanuit Nederland mag je 30 kg per persoon bagage meenemen omdat het een internationale vlucht betreft, echter de vlucht vanuit Melbourne naar Hobart (en visa versa) is een nationale vlucht en dan mag je maar 20 kg per persoon als bagage hebben. Ook mag een koffer niet zwaarder zijn dan 30 kg. Wij hebben 3 koffers die we thuis goed konden wegen en in elk zat zo’n 29 kg, incl. onze winterjassen. Door alle kleding eruit te halen die we nodig hadden tijdens onze dagen in Melbourne (incl onze winterkleding) en deze als handbagage mee te nemen konden we beneden de 80 kg blijven verdeeld onder de 3 koffers.

Onze laatste dag op Tassie hebben we besteed aan wassen en drogen van kleding, inruimen koffers, afscheid nemen van alles wat de boys hadden verzameld, maar wat niet met het vliegtuig mee mocht/kon, laatste restjes eten en drinken opgemaakt (want weggooien vinden we zonde) en natuurlijk wat schoolwerk nu we weer onbeperkt internet hadden. Toen hoorden we ook dat mijn jeugdidool Wubbo Okkels is overleden.

De reis naar de het vaste land ging zonder slag of stoot en het was weer de eerste keer dat we met zijn allen op de bank hangend kassie aan het kijken waren.

Het appartement is (naast de airco die af en toe automatisch aanslaat) geweldig!

(Op dit moment, 27 juni, staan we heftig te schudden op een parkeerplek zo’n 13 KM voor de West Australische grens) op de Nullarbor en de wc is weer bijna vol…. Trusten)