Het is alweer avond; 17 juni. Het lijk wel of de tijd steeds sneller gaat. Nu gaat de zon hier al om 17:30 onder en is het om 18:00 pikkie donker. En wij kunnen nu weer iets moeilijker uit bed komen ivm de kou. We hebben vanochtend weer ons kacheltje (lees: gaspitjes) aan gehad; yeap het is hier echt winter. En we zijn al weer een beetje met de terugreis bezig. Eergisteren hebben we voor de laatste keer grote inkoop gedaan en vanaf nu mogen we geen nieuwe etenswaren meer kopen (buiten brood, melk, o.i.d.) en zijn we genoodzaakt alles wat we nog hebben op te maken. Nog geen 200 km en we zijn weer in Perth.

Na onze overnachting in Ellendale Pool (een soort dagrecreatie zoals wij ze in NL kennen, maar dan is hier een overnachting geoorloofd) zijn we naar Coalseam Conservation Park gereden. Hier is de aller eerste ‘steen’kool van West Australië gevonden. Uiteindelijk bleek de hoeveelheid te weinig en de kwaliteit te slecht, maar het is een mooi en heel rustig park.

Tijdens onze vakantie mag Tim (onder mijn toezicht) de camper op de campings besturen. De laatste dagen (en ook in Cape Range NP / Exmouth) waren dat voornamelijk dirt roads (niet geasfalteerde wegen). Sinds Ellendale Pool neemt hij al aan dat als het een dirt road is het voor hen stuurtijd is :). Dus ook in Coalseam CP heeft hij alle dirt roads gehad. Het reistijd tussen de verschillende park onderdelen duurt hierdoor dan ook wat langer en we hebben dan ook in dit park overnacht. In dit park staat geen stalen bus met enveloppen waar je op eerlijkheidsbasis het overnachtinggeld moet in doen, maar zou deze opgehaald worden door de ranger. Die hebben we echter niet gezien dus dat was weer een goedkoop nachtje (anders wel 12,- hele dollars).

Zulke parken doet gewoon pijn aan je oren. Je hoort echt helemaal niets! Alleen af en toe de wind en de vogeltjes. !!! AWESOME / GEWELDIG !!!

Even voor Geraldton lijkt het of je opnieuw (net als in de omgeving van Newman en Karijini NP) op de oude bodem van de zee rijdt. Overal zie je oude kliffen van wat ooit eens de kust lijn moet zijn geweest. We rijden op/in het Victoria Plateau. Dit gebied was in het hele verre verleden inderdaad onderdeel van de zeebodem en door water daling en grondstijging in combinatie met erosie heeft het op sommige plaatsen een dramatisch (mooi) landschap gecreëerd. Het merendeel van dit Plateau heeft een zeer vruchtbare (rode) grond en is daarom uitermate geschikt voor landbouw gewassen als diverse graansoorten (we zitten weer aan de bovenkant van de Wheatbelt regio). We slapen nu op een camping van de shire (gemeente/buurdschap) van Moora. Kosten voor een powersite is hiet $21,- inclusief gratis wassen en drogen. En het is voor het eerst hier in Australië een wasmachine die op heet kan wassen! Gemiddeld kost een wasje $3,- en een droger ook $3,- . Lia doet 2 wasjese ne droogjes). Morgen weer naar New Norcia (voor een vers donker gebakken klooster vruchten brood) en via Bindoon naar Perth. Lia heeft echter alweer 2 hikes ingepland van +/- 2 uur stuk om het ‘Perth’ moment zolang mogelijk uit te stellen :).
Eenmaal in Perth hebben we ook deze laatste week alweer helemaal ingeplant.

Er is hier in (WA en) Perth nog genoeg te doen!

Aangekomen in New Norcia hebben we na het kopen van een fruit brood heerlijk in het zonnetje op het terras van het oude hotel een cuppa genuttigd. En een sixpack abdijbier van 7 procent gekocht waarvan ik nu (22 juni) de laatste aan het opdrinken ben.

Nog voor Bindoon gaat het zo hard regenen dat de riten wissers het niet meer voor kunnen werken. Dus geen hikes meer, maar direct naar Perth. Als we al een tijdje op de camping staan (het is weer droog) komt er nog een KEA Camper aan. Het blijken ook Dutchies te zijn. Diederik en Annelies met hun kinderen hebben er net 5 weken opzitten en (vanuit Melbourne naar Darwin en dan naar NZ en weer naar Cairns) hebben nog… 4 maanden tegoed! Ze zijn goed bezig!! Daphne van bijna 4 en Isis van bijna 2 zijn de perfecte speelmaatjes voor Tim en Ian. Het klikt meteen. De volgende dag zijn we (omdat het nog steeds knipperlicht regent) met z’n alleen wezen zwemen. Na wat kampeerspullen ruil (gasfles, glaswerk tafel elektrakabel , e.d.) en verschillende reistips zijn ze gisteren weer verder gegaan. We hebben 3 heerlijke avonden gehad in hun camper en de kids vonden het allen jammer dat elkaars vakantiewegen weer de andere kant op gingen. Gisteren hebben we een cuppa gedaan bij Sue en Ivan en donderdag zijn we bij ze uitgenodigd voor een echte Ozzie lunch. En vandaag hebben we zonder een enkele regen druppel (het was gewoon weer lekker) de Perth Zoo bezocht. Een klein, maar leuk dierentuintje.

9 juni. We staan nu op een 24 uur site langs de North West Coastal Hwy (uit ons ‘Gratis kamperen in Noord WA’ boekje). Vanochtend zijn we vroeg vertrokken richting Kalbarri (678 km zuidelijk), en de 512 km naar de ‘Nerren Nerren Rest Area’ is eigenlijk 1 rechte weg. Tot aan de ‘Wooramle Roadhouse’ is het echte een vlak landschap, en na deze fuel stop zijn er ineens een aantal ‘heuvels die ook ineens weer weg zijn. Op een van deze hevels is een magnifiek look-out gevestigd (zie foto). Daarna wordt de omgeving een beetje glooiend en kun je af en toe de route van de weg weer overzien; en die is… recht 🙂

We hebben voor Nerren Nerren als slaapplaats gekozen omdat een aantal bezienswaardigheden van Kalbarri NP aan het begin van het park zit en we van de vorige keer nog weten dat we, als we eenmaal in het dorpje Kalbarri zijn (66 km diep het NP in), we niet meer terug gaan rijden. Morgen moeten we dus eerst nog even een goede 100 km rijden voordat Tim weer aan zijn hike verslaving geholpen kan worden.

Als je dan denk dat je in de middle of nowhere van de rust kunt genieten (roadtrains die langs rijden tellen niet mee) dan heb je het weer mis. Toen we laat aankwamen stonden er al een stuk of 8 caravans. En sinds de zon onder is horen we muziek uit de Golden Sixties; De zippers (mensen die een hartoperatie hebben ondergaan) / gray nomads (grijze nomaden trekken van zuid maar noord om de kou te ontvluchten en het warmere weer op te zoeken) hebben hier gewoon een feest! We hebben de ‘Never promise a rose garden” al voor de 5^de keer gehoord :). Hier in Australië zijn er altijd mensen onderweg en je hoeft dus echt niet bang te zijn dat je nooit meer gevonden zult worden in geval van een probleem oid; gewoon bij je voertuig blijven en genieten van de omgeving; redding is nabij (van Frank en Buster – de Koala broertjes).

De eerste ochtend in Exmouth na ons National Park verblijf voelde een beetje benauwd aan; ontbijten terwijl je de buren naast je kunt zien (en ruiken). Voordat we weggingen uit het NP hebben we alles opgemaakt en gebakken, omdat onze koelkast helemaal was ontdooid. We zagen nu ook pas dat ie op maximaal stond (nooit echt goed gekeken om de kou binnen te houden). Dat was dus niet echt handig, maar we hebben het kunnen redden. De een na laatste dag hebben we nog een grote spin gezien. Hij zat in onze parasol die we al die dagen in de duinen hadden gepland (scheelt schouwen). We hadden er al de hele ochtend onder gezeten, maar doen de wind de parasol omklapte, zagen we een grote bruine spin lopen. Deze was banger voor ons dan wij voor hem, maar toch ook nog wel een halve pingpong bal groot.

De duik op de Navy Pier was…ok. Het blijkt dat ik mijn kamera goed gemaakt heb want er zat geen water aan de andere kant van de lens. De site zelf was leuk om de doen, maar zeker niet wereld schokkend. De ‘dagduik’ was al snel een donkere duik en de ‘nachtduik’ was heel erg troebel. Wel hele grote vissen (te grote van Tim) gezien en enkele rif haaien. Het mooie kleine spul is mij merendeel ontgaan, omdat de groep waar ik in zat voornamelijk naar de bodem zat te loeren ipv op de pijlers van de pier. In ieder geval weer een ervaring rijker.

De dag daarna hebben we nog een hengeltje voor Ian’s verjaardag gekocht, TOP vis en patat met 3 dikke milkshake gekocht (geweldig om Ian aan dat rietje te zien slurpen) en ‘ome’ Arie en ‘tante’ Dawn bezocht. Helaas was Dawn al een paar dagen ziek, en had ze ons bezoek al afgeblazen. Omdat we ons vertrek uit Exmouth (ivm Ian’s verjaardag) al definitief hadden gepland, hebben we ze toch nog even bezocht. Jammer dat het soms zo anders kan lopen dan gehoopt, maar het was toch heel gezellig en we waren blij elkaar toch nog even kort te zien.

Voordat we de 155 km naar Coral Bay afgelegd hebben we nog de Shothole Canyon Road (ik heen Tim terug) en de Charles Knife road gereden. Bij de 1^ste rij je in het ravijn en bij de 2^de rij je op de bergen (boven het ravijn). Alle twee met spectaculaire uitzichten en zeker die dirt road met hobbels en stof waard.

In Coral Bay hebben we 3 nachtjes geslapen. We hebben daar Ian’s verjaardag gevierd (en wat een verrassing, hij houd van dezelfde taartjes als Tim), een rustige luie dag gehad en ik heb daar 2 duiken gedaan incl. een snorkel met een Manta Ray. Ook daar bleef mijn kamera het gewoon doen; zelfs op 20 meter diepte. Ook hier was het duiken anders dan verwacht. De 1^ste duik was buiten het rif en ik zat in een groep waarvan er 2 niet naar beneden kon komen?! De 2^de duik was binnen het rif en daar heb je geweldige hard-koraal tuinen (ze noemen het niet voor niets Coral Bay), maar het vis leven vond ik echt tegen vallen. Dit hadden we al gezien tijdens de glasboden tour op Ian’s verjaardag. Bij ons Kurrajong strandje in Cape Range NP hadden we al het 100-voudige aan tropische visjes gezien.

13 Juni 2008. Morgen gaan we nog 1 keer naar het Pelikanen voeren.
Onze eerste dag in Kalbarri hebben we besteed in het ‘Kalbarri National Park’. Daar zijn net als in Karijini NP een aantal gorges te bezichtigen. Er zijn 2 ingangen waarvan de 1^ste netjes geasfalteerd is en de 2^de een dirt road is van 30 km heen en 40 km terug. Het was die dag al zwaar bewolkt en bij de ingang van de dirt road werd er al gewaarschuwd dat bij het minste of geringste regen de dirt road afgesloten zou worden. En dat was na het zien van de eerste kilometers ook wel duidelijk; water op de weg kan letterlijk nergens naartoe. Was de weg in Karijini rode en heel erg stoffig, in Kalbarri is deze geel en zijn het echte korrels. We hadden dus beduidend minder last van stof. Ook deze look-outs en hikes zijn de moeite waard om te bezoeken. Net als al die verbazende gezichten van 4WD-ers die ineens zo’n grote hut op wielen zien aankomen.

De eerste nacht en de ochtend daarna hoosde het dat het giet. Onze eerst verplichte binnen verblijf ochtend van onze vakantie. Dus niet eens zo slecht gedaan. Tim vind het ook niet erg (filmpjes!!) en verteld ons dan ook nog even dat het wel heel goed is voor de plantjes. ’s Middags was het alweer heerlijk weer. We hebben dus alleen niet de Pelikanen kunnen voeren. De 2^de pelikanen voerdag heeft Tim meer geluk, hij mag een visje gooien! En ’s middags is ie in zijn nopjes omdat ie voor het eerst in zijn leven een echte vis(je) aan zijn hengel heeft.

Vandaag heeft ie zelfs dubbel geluk, 2 visjes mag ie gooien (alle 2 naar de meeuwen; die moeten toch ook eten?!). ’s Ochtends naar de Papagaaien park, s’ Middags weer vissen met top resultaat (gewoon kipfile vinden ze ook lekker) en heerlijk spelen in de speeltuin met de andere camping kinderen. Ben benieuwd of hij morgen 3 keer mag gooien 🙂

15 June. We overnachten nu op Ellendale Pool, slechts $5,- per voertuig. Niet omdat we bijna over ons budget zijn, maar gewoon weer eentje uit het boekje en het is op de route. Het is net onder Geraldton (brrrrrr, voor het eerst weer een rotonde, verkeerslichten en betalen voor het parkeren om boodschappen te mogen doen bij Woelies, brrrrrr) en ver van de ‘Brand Highway’ af. We zijn weer het binnenland ingegaan.

Gisteren was het onbewolkt en scheen de zon volop. De nachten zijn weer koud en het lijk wel of we weer in NZ zijn. Lia heeft vandaag zelfs een pyjama gekocht! En Tim denkt dat we na deze 2 weken weer terug gaan naar NZ (volgens mij heeft ie het daar wel leuk gehad). Maar hij wilt ook wel weer naar Nederland, naar opa en oma. Gisteren zijn we dus nog een dagje extra gebleven in Kabarri. Hij mocht die ochtend maar 1 visje gooien omdat er teveel kinderen waren, maar met vissen had hij op z’n eigen hengeltje ‘the catch of the day’; een King George Witing van 27 cm lang (net 1 cm te kort om ’m mee te mogen nemen).

Vanochtend was er ook een nieuwe vrijwilliger en die had 2 kg vis mee genomen voor… slechts 1 pelikaan! Er werd dus ruig uitgedeeld en gegooid, maar de pelikaan werd daar wat nerveus van en vertrok naar het water. Tim heeft daarna wat extra visjes in het gras gezocht en alsnog 7 keer de pelikaan gevoerd vanaf het strand. Geweldig om te zien hoe dat kleine lijfje strak staat van de spanning! Het blijkt dat (van horen zeggen, omdat we al 4 maanden bewust nieuws-loos zijn) het aardig heeft geregen in Centraal Australië. Hierdoor zijn een aantal meren volgestroomd met water waaronder het beroemde Lake Eyre. De pelikanen en andere vogels weten dat blijkbaar ook en vanuit heel Australië vliegen ze dan ook naar deze nieuwe vis en paar gronden. Dit gebeurd slecht een keer in de zoveel (10?) jaar! Kalbarri zal dus voorlopig pelikaan loos zijn.

1 juni 2009 ‘Foundation day WA’. We beginnen een beetje een triest gevoel te krijgen… we zijn pas 16 dagen in Cape Range NP en hebben nog maar 2 dagen te gaan voordat we weer verder gaan. Onze vakantie loopt snel ten einde :(. We vinden het hier echt heel erg leuk! Gewoon een bounty beach met koraal bombies e.d. voor je zandkasteel en elke avond een nieuwe aflevering van “The Milky Way”

Het is gewoon heel moeilijk om jezelf weer te pushen om verder te gaan (terug naar de drukke werkelijkheid). We weten nog dat we 2 jaar terug een benauwd gevoel kregen toen we na Cape Range NP en Kalbarri (na 2,5 maand) de eerste stoplichten in Geraldton (850 km lager) voor onze kiezen kregen. Ook het aanhebben van kleding en sokken zal wel weer ff wennen worden. Gelukkig weten we ook dat er “verderop” weer mooie dingen te zien zullen zijn en is onze vakantie nog niet helemaal afgelopen. Toch valt ons vertrek zwaar. Gelukkig hebben we alweer nieuwe plannen gemaakt.

Dus we hebben nog 2 volle dagen hier in ons park. Eigenlijk 1 want morgen gaan we voor de 2^de keer verplicht een stukje rijden, omdat de koelkast het toch niet helemaal uithoudt zoals wij hadden verwacht/zouden willen. De koelkast kan ongeveer 1,5/2 dagen continu draaien en dan stopt ie er gewoon mee. In het begin waren we een beetje verrast en boos hierover (al het diepvries spul ontdooide), maar nu hebben we er mee leren leven. Het lijkt er op dat de zonnepanelen net niet genoeg stroom genereren om af en toe die ene piekbelasting om de koelkast op te starten, aan te kunnen. Ff de motor van de camper starten en dan doet de koelkast het weer. Ook een oud brood in de voorkant van de vriezer als isolatie (als ie ’s nachts eventueel uitgaat) helpt goed. En natuurlijk de juiste ontdooi planning hebben. Het blijkt dat als de motor 20 minuten heeft gedraaid de koelkast er weer een klein 4-8 uur tegen kan. Onze camping is generator vrij (we love the sound of nothing) dus om dan de auto te laten draaien… We hebben dan ook een tussen oplossing gevonden. Alleen als het nodig is: ’s ochtends alleen ff starten en ’s avonds een retourtje naar Bloodwood Creek look-out. Bloodwood Creek look-out is naast ons deur (enkeltje is 2.5 km) en als Tim rijdt doen we daar bijna 15 minuten over. Het is een verzamel plaats van skippy’s die in de nabijheid van de overblijfselen van de creek een kuil graven voor wat brak water. Na een dagje strand gaan we rond 4 uur naar de camper, rijden we naar Bloodwood Creek, hebben we daar T (het avondmaal) en kijken we op de look-out naar de skippy’s en de zonsondergang! Morgen gaan we ‘verplicht’ een kilometer of 50 rijden (snorkelen bij Lakesite, bellen en een ijsje eten bij het Cape Range Visitors Centre, en chip & dippen at Bloodwood Creek look-out), zodat we overmorgen (onze allerlaatste dag hier :() de gehele dag op ons strand kunnen blijven zonder dat we aan onze koelkast perikelen hoeven denken (wat dan ontdooid is kunnen we gewoon nog 1 dag in de koelkast goed houden)

Ja, we hebben vandaag weer nieuwe bewoners gezien van onze camping site (gemiddeld hebben de sites elke 2 dagen andere bewoners) en die hadden een stoere Ozzie sleurhut/vouwwagen met alles er op en er aan om in de bush te overleven. Zij zijn van de Oostkust naar deze Westkust gereden via de kortste weg. Dat willen wij ook!

Vanaf het begin dat we hier zijn hebben we af en toe last van bruin/rode kwallen met hele kleine tentakels en draden (komt vaker voor, eens in de zoveel jaar). Dan zijn ze er weer en de volgende dag zijn ze weer weg (wind draai regelmatig). Niet echt schokkend. Vandaag was het mistig (veel voeding) tijdens het snorkelen en helaas vol op zo’n bruine kwal gezwommen. Bietje pijnlijk op mijn kin, maar die octopus, grote Bluespine Uniconfish, en die blacktip reefshark (haai) en natuurlijk ook al die andere gekleurde vissen maakten deze prikkelige ontmoeten weer goed.

Er zwemt hier echt van alles. Een paar dagen geleden (met hoogtij) zagen we van het strand op 1 meter afstand een 1-1,5 meter lange shovelnose ray diverse malen voorbij zwemmen. Net als al die schilpaden en Bluespotted ribbontail rays. Geen dag is hetzelfde! Grappig, ik had hier de eerste snorkel dag al meer vis en koraal gezien dan de 2 duiken bij de Poor Knights Eilanden in NZ.

Om maar ‘een stok achter de deur’ van ons vertrek hier te hebben, ga ik 4 juni een middag- en een nacht- (om 18:00 is het hier donker) duik doen bij ‘The Navy Pier’. Deze Pier staat in de top 10 van wereld shore-duiken en moet een duik walhalla zijn. Het is een ‘strandduik’ wat meer mijn voorkeur heeft dan al die mooie plekken waar je eerst via een ruige boottocht naar toe moet. Na mijn ervaring naar de Poor Knights weet ik het zeker; ik ben een landrot!

Afgelopen zondag (toen jullie alleen een foto update kregen van NZ) kwamen we ‘tante’ Dawn tegen in de supermarkt. 2 Jaar terug kwamen we Dawn en Arie tegen voor een haircut van Tim en mij en ik ben toen met Arie (die met zijn NL ouders mee geëmigreerd is OZ doen hij 5 was) de dag daarna mee wezen zeevissen. Via email hebben we geprobeerd contact te gehouden, maar we hadden alleen hun P.O Box nummer en geen echt woonadres of telefoonnummer. Ze waren net enkele weken weggeweest en hadden wel hun mail geopend, maar hadden deze ook weer snel gesloten nadat het er meer dan 50 waren. Toeval of niet? Daar gaan we vrijdag 5 juni naar toe voor een cuppa en om elkaar weer even bij te praten.

Zondag 7 juni wordt Ian 1 jaar. We wilde dit eigenlijk vieren in Kalbarri, maar +800 km in 1 dag gaat niet lukken (de +650 rit van Tom Price naar Exmouth hebben we uiteindelijk ook in 2 dagen gedaan). Party place wordt nu Coral Bay. Is ook mooi en maar 155 km lager dan Exmouth en .. ’t heeft een versbakkerij met taartjes!!

Daarna gaan we in 2 dagen (met een gratis tussenstop op een authorised campsite) naar Kalbarri; weekie jetty (steiger) vissen. Het vissen aan ons strand wil niet zo lukken (bij niemand trouwens), iets dat niet heel erg is gezien het feit dat Tim voor het eerst in zijn leven een vishengel (werphengel) in zijn handen heeft. Hij kan er erg goed mee ingooien en heeft continue beet. Maar na 2 weken zeewier en kwallen te hebben gevangen verlangt hij naar een echte vis aan zijn hengel; Kalbarri zal ‘m hierin zeker helpen!

Wat hij wel heel goed kan vangen zijn krabbetjes. Op ons strand zijn er genoeg gaten die hij omtovert (met de hulp van pa & ma) tot heuse kuilen en elke ‘buurtbewoner’ (van zijn kasteel) wordt eerst netjes in zijn oranje emmertje gedeponeerd voordat deze weer zijn vrijheid krijgt. ‘t Is echt topsport! Lacheee!!

Restjes die we nog niet genoemd hebben:
  We hebben onze ‘mop-emmer’ die we gebruiken om het afvalwater te lozen gevuld met drinkwater. Terwijl ik nu aan het typen ben zit een grijze skip de bak leeg te drinken. De 2^de dag toen we hier waren (en hoorde dat skippies dit doen, maar we mogen dit natuurlijk niet aanmoedigen) waren er twee aan het vechten om dat water. Het was toen midden in de nacht. Ik heb toen de zonsondergang (17:30), maan opkomst (01:00), Venus (??) opkomst (04:00) en de zonsopkomst (07:00) gezien; AWESOME !

Een van Tim’s bezigheid is ook de waslijn zo construeren dat er een ‘val’ voor de skippies ontstaat. Elke dag (in z’n pyjama of zwembroek) een andere opzet. En nu krijg ik van Lia een live verslag van een kleine grijze en een grote rood/bruine kangaroe die bonje maken om dat bakkie water. Ze snuiven als koeien en die kleine hopt moeiteloos over Tim’s val, terwijl die grote bijna over het touw struikelt en de stoel en de tafel (die Tim er aan vast heeft gemaakt, en wat wij niet wisten) omver trekt. Leuk, leuk. leuk! Btw kangaroe worstjes zijn goed te eten, maar Skippy vlees is in NL meer verkrijgbaar dan hier. Blijkbaar vinden die Ozzies dit vlees toch niet lekker genoeg. Elke keer als ik een toets intypt dan stopt die grote met drinken en staat gespitst rond te kijken (dat gaat dus nog wel ff uren…).

In Oz kun je echt bezuinigen op de overnachtingen. Als je durft (liefje, het zit tussen je oren) kun (en mag) je bijna overal gratis slapen. Op de gangbare rijroutes zijn er om de zoveel kilometer, 24 uur stops, speciale free-camping sites of small fee camping sites gemaakt met een longdrop en vuurplaatsen (je moet wel je eigen hout meenemen).

In NZ heeft Lia een lekkende, lekvrije tuitbeker gekocht voor Ian. Hij begreep niet dat ie er aan moest zuigen… Toen we Barra & patat & dikke milkshake gingen eten heb ik Ian in 1 minuut geleerd hoe hij uit een rietje moet drinken. Weg met die tuitbeker en lang leve de rietjes. Alleen moeten we nu eind van de week ook voor Ian een dikke milkshake kopen… 🙂

New Norcia vonden we echt een leuk en mooi (Benedictijnen) dorpje en daar hadden ze ook super vruchten brood te koop. Elke ochtend vers gebakken, propvol met allerlei vruchten en noten, dat het ons verbaasde dat er ook nog brood tussen zat (misschien gaan we op de terugweg nog ff langs voor nog zo’n broodje). Cue is gewoon echt een mooi voorbeeld van een goldtown spookstadje, van Yalgoo begrijp je niet waarom het nog bestaat; er is niets, Mt. Magnet heeft een mooie scenic drive, Newman als dorpje is niet veel, maar voor de super omgeving heb je gewoon echt een 4wd nodig en Meekatarra… dat moet je gewoon overslaan. Ja, tot waar we nu zijn, hebben we een top route gedaan!

In Nederland zijn we verwend met het aantal vleeswaren dat we hebben. Pas als je het een (lange) tijd niet heb gehad, ga je het weer waarderen en missen. Net als in NZ heeft OZ eigenlijk maar 3 soorten vleeswaren: kip/kalkoen, salami en … ham. Ham, ham en … ham. Allerlei soorten en alles 99,9% vet vrij.

Die kleine skip heeft de emmer met water omgegooid. Hij staat er een beetje beduusd bij te kijken. Das niet handig Skip!

Skippies springen altijd de verkeerde kant op; naar je auto toe.

Stilte is iets dat wij hier in Oz echt waarderen; dat hebben we in NL niet meer. Maar echte stilte -dus echt helemaal niets- hebben we alleen bij de Walga Rock en Kurrajong gehoord. Hier, op ons plekkie, horen we afhankelijk van de wind, alleen de wind of het neer denderen van de zee op het rif en dat is echt heerlijk om te horen! In alle andere gevallen hoor je alleen de vogeltjes en .. je hartslag. Op onze route naar hier hebben we (vooral ‘s nachts) veel bijgeluiden gehoord. Echter geen van alle storend; roadtrains langs de gehele Highway (die eruit zien als rijdende coca cola kerstmis trucks), heli en politie in Bindoon, in Cue Abbies die elke 14 dagen hun geld krijgen (en wij waren net die nacht daar dat ze daar lazarus met Gold FM zaten mee te zingen), Meekatarra hondengeblaf (geef dat baasje een lel!), Newman de jaarlijkse Speedrace, Tom Price de trein van 3 km lang en in Kurijini NP huilende dingo’s. Yeap, allemaal echte Ozzie geluiden!

Een van de dingen die mij een goed gevoel geven van zo’n lange reis als deze, is dat bij de voorbereidingen je een bepaald gevoel/verwachting van een stad, National Park e.d. heb gecreëerd. Pas als je er dan bent… verassing! Totaal anders dan je had gedacht. Da’s pas echt het goede reis gevoel! En elke keer als je die heuvel oprijdt of die bocht neemt… krijg je weer dat geweldige gevoel; de werkelijkheid te staven aan wat je in je gedachten hebt.

Een ander great feeling is dat je de jongens met de dag wijzer ziet worden en dat het al hele grote kereltjes zijn geworden. Gewoon naar hun kijken wat ze doen en zeggen, en hoe ze met elkaar omgaan is onbeschrijfelijk!

Tim is alweer 4 jaar, maar hij weet dat als iemand van de camping vraag hoe oud hij is, hij three years old (3 jaar oud) moet zeggen. Hier in Oz moet je bijna overal vanaf 4 jaar gaan betalen voor de camping. Tim heeft al begrepen dat met een leugentje om bestwil zijn spaarpot weer gevuld wordt 🙂

Roadtrains van 53,5 meter (op voor ons een B-weg) inhalen is echt spannend!

In Oz en NZ hebben ze alleen blikjes van 3,75 ml. En omdat het bier bijna allemaal maar 3,5% is kun je er dus meer van op voordat je echt dronken bent 🙂

I love stubbie holders.

Omdat de huizen hier bijna allemaal alleen begane grond zijn, zijn de huizen vaak te groot voor het perceel waardoor ze bijna geen tuin meer hebben en je dus scheet van de buren kunnen ruiken als ie over het hek heen waait.

De was krijgen we hier (na o.a. een bezoek aan Karijini NP) niet meer schoon (vaal rood). Een wasje doet gemiddeld 30 min en is bijna altijd met koud water. We zien er eigenlijk niet meer uit :), maar vooralsnog weigeren we om iets nieuws te kopen. Als we naar huis gaan deponeren we toch al onze kleren in de kliko.

Tinus, ze zijn bijna allemaal op. Nog ff en we moeten bij kopen…

Was in NZ de verkoop van alcohol in de supermarkt al helemaal ‘ingeburgerd’, hier in Oz hebben ze nog steeds drive-through bottleshops. Dat heeft toch wel wat!

Ze zijn hier gek van het verzamelen van aluminium (alleen in de staat South Australia hebben ze hiervoor een statiegeld systeem opgezet). Je ziet dan ook op de gekste plaatsen een grote bak van gaas staan helemaal gevuld met honderden lege blikjes. En het merkwaardigste (en gelijk ‘t mooie) daarvan is dat je er geen enkel vliegend insect ziet zitten/vliegen rond die bak met lege blikjes!

Skippies hoor je niet aankomen (ik schrok me het lazarus toen ik een foto van de Milky Way probeerde te maken en hij voor me stond), alleen het lebberen uit onze waterbak of als ze zoals gisteren, over Tim’s val struikelen en de tafel en stoel mee omver nemen, of zoals nu of als ze met z’n tweeën zijn; ze blazen naar elkaar toe als grazende koeien.

Elke vakantie kopen we wel iets nieuws dat we (denken) nodig te hebben. En elke vakantie is er wel iets dat eigenlijk niet aan onze verwachtingen voldoet. Deze vakantie heb ik een onderwater camera gekocht. Net voordat we weggingen via internet uit de US of A. Vanaf het begin is het een K-oop U-trechse T-urven ding! Hij is traag en de 6 mega pixel foto’s zijn slecht van kwaliteit, maar het ergste van allemaal vond ik dat ie niet onderwater proof blijk te zijn. Uiteindelijk heb ik ‘m maar uit elkaar gehaald en jemig wat een knullig ding is dit voor zoveel geld! Met wat nagellak versteviger (van Sue) heb ik (denk ik) ‘m toch nog waterdicht gekregen. En vooralsnog heb ik tijdens het snorkelen nog geen water aan de ander kant van de lens zien zitten. Nu maar hopen dat ie ook op 15 meter diepte waterdicht blijft.

Exmouth (net als andere Ozzie dorpjes) is aan het veranderen. Kan ook niet anders. Vooruitgang kun je niet altijd stoppen al zou je dat wel willen. Ook hier wordt het steeds drukker en Exmouth is qua oppervlakte verdubbeld. Het enige dat de ‘vooruitgang’ (lees: vol zetten met huizen) tegenhoud, is de prijs voor een stukkie grond ($500,000.-). Die lijken wel op die bij ons in NL en dan moeten ze ook nog een huis (weer $500,000.-) op bouwen! Die binnenlandse haven moet blijkbaar toch ergens van betaald worden, ondanks dat het de goedkoopste Marina Village in Oz blijkt te zijn. Zoom eens via Google Earth in op Exmouth om dit prestigieus project te bekijken.

2 juni 2009. De jongens slapen naast elkaar in hetzelfde bed, wat tevens overdag hun speelplek is (al het kleine losse speelgoed ligt dus ’s avonds nog in een hoek…). De jongens willen niet altijd (naar onze wens) gelijk gaan slapen, maar als ze dan slapen gebeurt het nog wel eens dat de ene op de andere ligt. Dan is de hele hut natuurlijk gelijk wakker en hebben we vaak een lange dag met een wat trage opstart. Zo ook vandaag. Het is ook een zwaar bewolkte windstille dag en we hebben dus een rustige ochtend. Voor de warme lunch (vanavond hadden we chip & dip bij de skippy hangplaast in “Bloodwood Creek look-out”) toch nog ff ons strand gecheckt. We hadden het kalmste water ooit en ik was weer eens te lui om mijn kamera mee te nemen, bugger. We hebben snel gegeten en zijn toen naar Lakesite campground gereden (voor wat extra elektra voor onze koelkast) om daar een zelfguided snorkel tour te doen (en uiteraard 4 (!) ijsjes bij de Visitors Centre). En het was awesome! Het is alleen jammer dat wat ik zie, ik niet echt kan delen met de rest omdat het zien van een Whitetip reef shark of al die mooie koraal bombies en die duizenden kleine en grote vissen niet te beschrijven zijn met mijn ohhh haai, ohhh duizenden vissen, ohhhh koraal, ohhhh…

We zijn hier nu bijna 3 weken en het lijkt wel of we niet van ons strandje zijn weggeweest. (klopt ook bijna als we geen koelkast probleempje hadden :)) maar niets is minder waar. We hebben meer gezien. De 2 uur durende Mandu Mandu Gorge track was vergelijkbaar gevaarlijk als de gorges in Karijini en Tim vond het klauteren geweldig! En die uitzichten, awesome again! De Pilgonaman gorge was minder spectaculair, maar daar hebben we wel die zeldzame Black-footed rock wallabies gezien. En we hebben een hele zwarte agressieve spin (grote van een pingpongbal) op klaar lichte dag voor onze deur van de camper (hier zeggen ze motorhome) gezien! Ja, in dit NP (en de omliggende eilanden) kun je elke dag wel iets anders doen/beleven. Hoe lang je hier ook verblijft, tijd is altijd te kort.

Tijdens het snorkelen van vandaag heb ik me al voorgenomen om hier nog een keer terug te komen als ook de boys kunnen duiken. Zullen we toch nog iets langer moeten blijven, want gewoon zandkasteel bouwen, vissen, snorkelen, krabbetjes opgraven en genieten van de rust op ons eigen privé strandje, moet dan ook nog gedaan worden!

Aan de volgende informatie heb je niets, maar is wel leuk om ff te weten.

Onze longdrop: DCLM asset 105577

Zelfs Tim vind het geweldig om naar een longdrop te gaan, zelf in het donker!

Dag allemaal tot gauw voor het vervolg van onze reis.