9 juni. We staan nu op een 24 uur site langs de North West Coastal Hwy (uit ons ‘Gratis kamperen in Noord WA’ boekje). Vanochtend zijn we vroeg vertrokken richting Kalbarri (678 km zuidelijk), en de 512 km naar de ‘Nerren Nerren Rest Area’ is eigenlijk 1 rechte weg. Tot aan de ‘Wooramle Roadhouse’ is het echte een vlak landschap, en na deze fuel stop zijn er ineens een aantal ‘heuvels die ook ineens weer weg zijn. Op een van deze hevels is een magnifiek look-out gevestigd (zie foto). Daarna wordt de omgeving een beetje glooiend en kun je af en toe de route van de weg weer overzien; en die is… recht 🙂
We hebben voor Nerren Nerren als slaapplaats gekozen omdat een aantal bezienswaardigheden van Kalbarri NP aan het begin van het park zit en we van de vorige keer nog weten dat we, als we eenmaal in het dorpje Kalbarri zijn (66 km diep het NP in), we niet meer terug gaan rijden. Morgen moeten we dus eerst nog even een goede 100 km rijden voordat Tim weer aan zijn hike verslaving geholpen kan worden.
Als je dan denk dat je in de middle of nowhere van de rust kunt genieten (roadtrains die langs rijden tellen niet mee) dan heb je het weer mis. Toen we laat aankwamen stonden er al een stuk of 8 caravans. En sinds de zon onder is horen we muziek uit de Golden Sixties; De zippers (mensen die een hartoperatie hebben ondergaan) / gray nomads (grijze nomaden trekken van zuid maar noord om de kou te ontvluchten en het warmere weer op te zoeken) hebben hier gewoon een feest! We hebben de ‘Never promise a rose garden” al voor de 5de keer gehoord :). Hier in Australië zijn er altijd mensen onderweg en je hoeft dus echt niet bang te zijn dat je nooit meer gevonden zult worden in geval van een probleem oid; gewoon bij je voertuig blijven en genieten van de omgeving; redding is nabij (van Frank en Buster – de Koala broertjes).
De eerste ochtend in Exmouth na ons National Park verblijf voelde een beetje benauwd aan; ontbijten terwijl je de buren naast je kunt zien (en ruiken). Voordat we weggingen uit het NP hebben we alles opgemaakt en gebakken, omdat onze koelkast helemaal was ontdooid. We zagen nu ook pas dat ie op maximaal stond (nooit echt goed gekeken om de kou binnen te houden). Dat was dus niet echt handig, maar we hebben het kunnen redden. De een na laatste dag hebben we nog een grote spin gezien. Hij zat in onze parasol die we al die dagen in de duinen hadden gepland (scheelt schouwen). We hadden er al de hele ochtend onder gezeten, maar doen de wind de parasol omklapte, zagen we een grote bruine spin lopen. Deze was banger voor ons dan wij voor hem, maar toch ook nog wel een halve pingpong bal groot.
De duik op de Navy Pier was…ok. Het blijkt dat ik mijn kamera goed gemaakt heb want er zat geen water aan de andere kant van de lens. De site zelf was leuk om de doen, maar zeker niet wereld schokkend. De ‘dagduik’ was al snel een donkere duik en de ‘nachtduik’ was heel erg troebel. Wel hele grote vissen (te grote van Tim) gezien en enkele rif haaien. Het mooie kleine spul is mij merendeel ontgaan, omdat de groep waar ik in zat voornamelijk naar de bodem zat te loeren ipv op de pijlers van de pier. In ieder geval weer een ervaring rijker.
De dag daarna hebben we nog een hengeltje voor Ian’s verjaardag gekocht, TOP vis en patat met 3 dikke milkshake gekocht (geweldig om Ian aan dat rietje te zien slurpen) en ‘ome’ Arie en ‘tante’ Dawn bezocht. Helaas was Dawn al een paar dagen ziek, en had ze ons bezoek al afgeblazen. Omdat we ons vertrek uit Exmouth (ivm Ian’s verjaardag) al definitief hadden gepland, hebben we ze toch nog even bezocht. Jammer dat het soms zo anders kan lopen dan gehoopt, maar het was toch heel gezellig en we waren blij elkaar toch nog even kort te zien.
Voordat we de 155 km naar Coral Bay afgelegd hebben we nog de Shothole Canyon Road (ik heen Tim terug) en de Charles Knife road gereden. Bij de 1ste rij je in het ravijn en bij de 2de rij je op de bergen (boven het ravijn). Alle twee met spectaculaire uitzichten en zeker die dirt road met hobbels en stof waard.
In Coral Bay hebben we 3 nachtjes geslapen. We hebben daar Ian’s verjaardag gevierd (en wat een verrassing, hij houd van dezelfde taartjes als Tim), een rustige luie dag gehad en ik heb daar 2 duiken gedaan incl. een snorkel met een Manta Ray. Ook daar bleef mijn kamera het gewoon doen; zelfs op 20 meter diepte. Ook hier was het duiken anders dan verwacht. De 1ste duik was buiten het rif en ik zat in een groep waarvan er 2 niet naar beneden kon komen?! De 2de duik was binnen het rif en daar heb je geweldige hard-koraal tuinen (ze noemen het niet voor niets Coral Bay), maar het vis leven vond ik echt tegen vallen. Dit hadden we al gezien tijdens de glasboden tour op Ian’s verjaardag. Bij ons Kurrajong strandje in Cape Range NP hadden we al het 100-voudige aan tropische visjes gezien.
13 Juni 2008. Morgen gaan we nog 1 keer naar het Pelikanen voeren.
Onze eerste dag in Kalbarri hebben we besteed in het ‘Kalbarri National Park’. Daar zijn net als in Karijini NP een aantal gorges te bezichtigen. Er zijn 2 ingangen waarvan de 1ste netjes geasfalteerd is en de 2de een dirt road is van 30 km heen en 40 km terug. Het was die dag al zwaar bewolkt en bij de ingang van de dirt road werd er al gewaarschuwd dat bij het minste of geringste regen de dirt road afgesloten zou worden. En dat was na het zien van de eerste kilometers ook wel duidelijk; water op de weg kan letterlijk nergens naartoe. Was de weg in Karijini rode en heel erg stoffig, in Kalbarri is deze geel en zijn het echte korrels. We hadden dus beduidend minder last van stof. Ook deze look-outs en hikes zijn de moeite waard om te bezoeken. Net als al die verbazende gezichten van 4WD-ers die ineens zo’n grote hut op wielen zien aankomen.
De eerste nacht en de ochtend daarna hoosde het dat het giet. Onze eerst verplichte binnen verblijf ochtend van onze vakantie. Dus niet eens zo slecht gedaan. Tim vind het ook niet erg (filmpjes!!) en verteld ons dan ook nog even dat het wel heel goed is voor de plantjes. ’s Middags was het alweer heerlijk weer. We hebben dus alleen niet de Pelikanen kunnen voeren. De 2de pelikanen voerdag heeft Tim meer geluk, hij mag een visje gooien! En ’s middags is ie in zijn nopjes omdat ie voor het eerst in zijn leven een echte vis(je) aan zijn hengel heeft.
Vandaag heeft ie zelfs dubbel geluk, 2 visjes mag ie gooien (alle 2 naar de meeuwen; die moeten toch ook eten?!). ’s Ochtends naar de Papagaaien park, s’ Middags weer vissen met top resultaat (gewoon kipfile vinden ze ook lekker) en heerlijk spelen in de speeltuin met de andere camping kinderen. Ben benieuwd of hij morgen 3 keer mag gooien 🙂
15 June. We overnachten nu op Ellendale Pool, slechts $5,- per voertuig. Niet omdat we bijna over ons budget zijn, maar gewoon weer eentje uit het boekje en het is op de route. Het is net onder Geraldton (brrrrrr, voor het eerst weer een rotonde, verkeerslichten en betalen voor het parkeren om boodschappen te mogen doen bij Woelies, brrrrrr) en ver van de ‘Brand Highway’ af. We zijn weer het binnenland ingegaan.
Gisteren was het onbewolkt en scheen de zon volop. De nachten zijn weer koud en het lijk wel of we weer in NZ zijn. Lia heeft vandaag zelfs een pyjama gekocht! En Tim denkt dat we na deze 2 weken weer terug gaan naar NZ (volgens mij heeft ie het daar wel leuk gehad). Maar hij wilt ook wel weer naar Nederland, naar opa en oma. Gisteren zijn we dus nog een dagje extra gebleven in Kabarri. Hij mocht die ochtend maar 1 visje gooien omdat er teveel kinderen waren, maar met vissen had hij op z’n eigen hengeltje ‘the catch of the day’; een King George Witing van 27 cm lang (net 1 cm te kort om ’m mee te mogen nemen).
Vanochtend was er ook een nieuwe vrijwilliger en die had 2 kg vis mee genomen voor… slechts 1 pelikaan! Er werd dus ruig uitgedeeld en gegooid, maar de pelikaan werd daar wat nerveus van en vertrok naar het water. Tim heeft daarna wat extra visjes in het gras gezocht en alsnog 7 keer de pelikaan gevoerd vanaf het strand. Geweldig om te zien hoe dat kleine lijfje strak staat van de spanning! Het blijkt dat (van horen zeggen, omdat we al 4 maanden bewust nieuws-loos zijn) het aardig heeft geregen in Centraal Australië. Hierdoor zijn een aantal meren volgestroomd met water waaronder het beroemde Lake Eyre. De pelikanen en andere vogels weten dat blijkbaar ook en vanuit heel Australië vliegen ze dan ook naar deze nieuwe vis en paar gronden. Dit gebeurd slecht een keer in de zoveel (10?) jaar! Kalbarri zal dus voorlopig pelikaan loos zijn.