Allememaggies wat was het vannacht koud. Tim sliep bij Lia beneden en ik sliep boven bij Ian, boven de cabine. Het leek wel een vrieskist waar we in lagen. Tja en van die kou moet je wel vaker plassen en hoe doe je dat als je niet naar buiten wil en de wc vol zit… dat mogen jullie zelf invullen (hihihi). Maar nadat de wekker weer was gegaan bleek die kou allemaal voor niets geweest te zijn en was de heldere sterrenhemel verleden tijd en was het zwaar bewolkt.
Na een langzame start (zelfs de airco had moeite met deze kou), hebben we na het ontbijt gezamenlijk nog een potje getafelvoetbald en zijn we met de CM shuttle bus naar Dove Lake gereden. Onderweg zagen we eigenlijk gelijk dat we die boardwalk in laaghangende bewolking moesten doen. Uiteindelijk hebben we 2/3 van de walk (en een extra sitewalk) gedaan. Ook deze walk was weer genieten!! We weten nu al dat al die foto’s die we gemaakt hebben niet de werkelijkheid kunnen laten zien. Maar mocht je ooit ook Tassie aandoen dan is Cradle Mountain NP een MUST DO!
Tim weet nu al dat hij ooit terug gaat om de Overlander Track te doen! De ticket er naartoe heeft ie al in zijn pocket ;).

We zijn vandaag (woensdag 21 mei) uiteindelijk terecht gekomen bij Lake Mackintosh Camping, bij de Mackintosh Dam. En als je je afvraagt hoe donker, donker nu eigenlijk is kun je, of een toer in de Marakoopa Cave doen waarbij ze het licht uitdoen of hier een nachtje overnachten.
Morgenochtend de nabije omgeving bekijken en met een blikje cola eens horen of het er nog net zo echoot als 10 jaar geleden na de lunch! BURP
Vandaag waren we allemaal wat lui en hadden we dus een rustige start. Heerlijk luisteren naar de harde regenval op onze camperdak terwijl de ‘tullah’ boys boven een ‘tullah’ tent aan het maken waren en in ‘tullah’ taal spraken. Uiteindelijk hebben we een brekkie gedaan en toen het even droog was nog een keer via de bootramp (de plek waar je, je boot het water in kunt laten; kweet ff niet wat het NL woord hiervoor is) het meer bekeken (top uitzicht!). Voor Ian echt visdraad gevonden (wat wil dat kereltje graag vissen :)) en toen weer de dam opgereden en daar schoolwerk gedaan. Ondanks een heel blikje cola (375 ml) galmde het toch niet zoals we hadden gehoopt, maar het was wel lachwekkend. Het kwam vast door de regen. Het is eigenlijk niet echt droog geweest vandaag.
Gezamenlijk hebben we de planning van deze laatste Tassie week nogmaals doorgenomen en omdat we weer enkele bezienswaardigheden op ons lijstje niet zullen afstrepen hebben we ‘belooft’ om hier ooit nog een keertje terug te komen. Bij het plaatsje Tullah kort wat history opgesnoven om daarna nog even (het was toen even droog) de Murchison dam bezocht waar we zagen dat door deze regen er wel heel veel mooie watervallen spontaan van de bergen komen vallen!. Voor de boys (en onszelf) is het leerzaam en leuk (omdat je overal gewoon bij kunt komen) om te zien hoe die dammen gemaakt zijn en hoe de ‘overloop’ is geregeld. Beide dammen hebben een ander soort overloop en dag is geen stopje onderin in het meer 😛

De korte, maar langzame weg van Tullah naar Queenstown gaat over diverse bergtoppen waar ze allemaal dammen en Hydro-lakes hebben aangelegd. Echt mooi om te zien, zelfs ondanks de harde regen. Het is soms gewoon jammer dat ze niet veel meer lookouts hebben aangelegd waar je met de camper wat langer kunt genieten van de mooie landschapsgezichten.
We slapen nu op de Historic Gravel Football Oval in mijnstadje Queenstown en laten ze vanavond een training hebben! Morgen gaan we de training nadoen als gymles 🙂

Bye, bye.
Dat was lekker!  We zijn allemaal weer heerlijk fris. We staan vandaag, zondag 25 mei 2014, op de campground bij Mt Field NP Visitors Center voor $20,- inclusief een gratis onbeperkt warme douche en power, kunnen we gelijk alles (2 laptopbatterijen, 3 Sony batterijen, 2 Nikon batterijen, iPhones en Ipods en 3 usb batterijen) weer eens goed opladen. Jullie zullen vast wel afvragen hoe doen ze dat opladen als ze zo vaak ‘bushcampen’. Misschien ook niet, maar ik vertel het toch 🙂 Ook deze keer hebben we weer onze power inverter meegenomen die 12 volt omzet naar 240 volt. En deze maakt met name voor de camera batterijen overuren als we weer eens een stukje aan het rijden zijn. Net als nu moeten we dat wel een beetje plannen anders kunnen wij (Tim en ik) niet onbeperkt onze fotootjes schieten. Lia en Ian worden daar wel eens ‘moei’ van :). Maar ach, het is allemaal voor het goede doel.. later zeggen ze: “hebben we daar geen foto’s van…”. Daarnaast hebben we 3 usb batterijen bij ons voor de iPones en iPods maar die worden nog bijna niet gebruikt.. Onze telefoons hebben meestal geen bereik omdat er gewoon geen netwerk beschikbaar is waar wij zijn geweest en de jongens hebben bijna geen tijd meer over om een spelletje te spelen. De dagen zijn gewoon te kort voor alles wat we willen doen, om 17:00 wordt het alweer donker!

[Klik hier voor een diavoorstelling]

In Queenstown (donderdag 23 mei) hebben we (na de Oval onveilig gemaakt te hebben) eerst weer onze wc en afvalwater geloosd en het drinkwater bijgevuld. Niet overal is dit mogelijk (omdat we de gewone caravan parken mijden) en als dit wel mogelijk is dan moet je mbt het drinkwater nogal eens goed uitkijken. Het is hier niet zo vanzelfsprekend dat het water uit de kraan ‘drinkbaar’ is, maar dat zijn we al gewend. Vaak is het water opgevangen hemelwater dat verzameld wordt in een hele grote ton of meertje. We hebben dus altijd wel een paar 3 liter flessen drinkwater achter de hand voor als we niets meer hebben. Daarna de plaatselijke lookout, speeltuin en publieke wc bezocht en weer naar de volgende lookout gereden. Queenstown is zowel een ‘past’ als ‘present’ mijnstadje en zal dat voorlopig in de toekomst ook wel blijven. Gisteren hadden we bij de Information Center een gratis boekje opgehaald over de ‘past’ deze gelezen en nu stonden we daar dus bij deze ‘past’. Een redelijk opendag mijntje waar Queenstown oa. zijn bestaan aan te danken heeft. De omgeving van Queenstown (allemaal bergen op en bij elkaar) bestaat uit een walhalla van mineralen. Goud, zilver, zink, tin en héééél veel koper. Dat gat voor ons bestond uit al deze mineralen maar dus voornamelijk koper. Komt er op dat moment een werknemer van het plaatselijke mijnbedrijf langs om te kwam kijken hoe hoog het water stond na al de regen van gisteren. Blijkt er nl. op 1.2 km ook weer een opendag kopermijn te zitten die kaarsrecht naar beneden gaat. Dit is een nieuwe methode en ze houden in de gaten of het water niet zomaar door mogelijk nieuwe scheuren in de grond, de nieuwe mijn in gaat. Gelijk krijgen we allerlei andere leuke informatie te horen en vermeld hij terloops dat de nieuwe mijn tijdelijk stilligt ivm een dodelijk ongeluk…. Meeste bergen die om Queenstown staan zijn allemaal kaal en zien er uit als een maanlandschap. Alle bomen zijn in het verleden gekapt door de kopersmeltovens die hier stonden en die hebben ook de omgeving dusdanig vergiftigd dat er niets meer op groeit. Het blijft fascinerend die mijnbouw en alle geschiedenis daaromheen.

Uiteindelijk weer de weg op naar onze volgende bestemming Lake St Clare NP. De enige weg  vanuit Queenstown richting Hobart gaat dwars door 2 World Heritage natuurgebieden. Onbeschrijfelijk hoe mooi. Onderweg nog 3 walks gedaan waarvan de Donaghy’s Wilderness Lookout toch wel de allermooiste is!!. Als je ergens het gevoel krijgt dat er zomaar dinosaurussen voor je gezichtsveld voorbij kunnen lopen, is het hier wel! Oh ja, daar ook nog enkele black yellow tailed cockatoos gezien, toppie!
Bij de meeste short walks wordt er wel het een en ander uitgelegd over wat je daar allemaal te zien krijgt en hoe de omgeving gevormd is. Key van die verhalen is eigenlijk altijd Grondwana en hoe deze miljoenen jaren geleden uit elkaar ‘gevallen’ is waarna diverse onderaardse krachten de verschillende grondlagen vormden en de verschillende ijstijden die er weer voor zorgden dat deze onderlagen weer blootlegden.

In het donker kwamen we aan bij het Derwent Bridge Hotel (direct tegenover de ingang van het NP) waar we gratis op de parkeerplaats konden overnachten. En daar wilde Tim eigenlijk gelijk zijn gemiste ‘eten in het restaurant voor zijn verjaardag’ verzilveren. Begrijpelijk, want ook ik had niet echt zin in het avondeten dat we van plan waren te gaan eten. Dus omdat we de afgelopen dagen gratizz hadden geslapen moesten we dit maar doen, en maar goed ook! Wat was het eten daar geweldig lekker! Van buiten ziet het er eigenlijk niet uit, maar van binnen is het echt een ‘outback’ ding. Het Derwent Bridge Hotel is een groot houten hoog en lang gebouw met 2 grote openhaarden en een geweldige ouderwetse uitstraling. Dus gewoon lekker eten, drinken, potje biljarten met de kids (“we kregen zomaar 2 dollar van die aardige meneer om ook te biljarten”) en babbelen met enkele ‘old Dutchies’.

We lagen wat later in bed dan gepland, maar zonder knorre morren stonden we allemaal weer vroeg op om naar het park te gaan. Om 9 uur of 12 uur zou misschien de boot gaan. Dus we moesten daar op tijd zijn.
Tussen Cradle Mountain en Lake St Clare lopen diverse meerdaagse tracks waaronder de Overlander Track. Ook langs het Lake en in het park zijn diverse dagen tracks te lopen. De boot haalt of brengt de wandelaars van of naar hun walks. Wij hadden de boottocht op de Gordon River bij Strahan al geschrapt ivm tijdgebrek en als vervanging zouden we een enkeltje met deze boot nemen en langs het meer teruglopen. Omdat er echter nog geen andere passagiers waren zou de boot alleen voor ons uitvaren en moesten we het minimale ‘start’ tarief betalen… Dat was echter ‘ietsje’ meer dan het eten van gisterenavond en dat vonden wij dus te veel. Tim echter (hij weer 🙂 ) vond dat wel jammer… “hadden we net zo goed wel die ander boottocht kunnen doen”. En eigenlijk had hij daar wel gelijk in. Daarnaast wisten wij thuis al wat deze boottocht zou gaan kosten alleen… Uiteindelijk hoorde we dat er nog een familie met de boot wilden gaan wat ervoor zorgde dat kosten gesplitst zouden worden. Voor beide families een win win en dus toch maar geboekt. En omdat we allemaal wel een beetje moe waren van de afgelopen loopdagen (alleen Ian gaf dat eerlijk toe) hebben we de cruise geboekt. Dus een rondje met de boot ‘om’ het meer.
Achteraf is het grappig dat alles zo moet lopen zoals het loopt. Het weer was geweldig, Tim mocht nadat we de andere familie hadden afgezet, bijna de hele terugreis alleen de boot besturen. Ondertussen werden we op alle vlakken geïnformeerd over dit natuurgebied door Steven onze schipper en door deze zelfde Steven later geattendeerd op de Tiger Snake die lag te zonnen naast het waarschuwingsbordje dat vertelde dat er Tiger snakes in het park rondkruipen en waar wij nog geen 2 minuten eerder bij hadden gestaan!!
Die middag toch nog enkele korte tracks in het park gedaan en na een kilometer of 40 weer beland bij een nieuw gratis slaap plekkie op de ‘Bronte Lagoon Camping Area. Daar weer al het natte hout verzameld dat er lag en uiteindelijk een perfect fikkie gemaakt. Jammer dat we allemaal te moe waren om er echt van te genieten.

Vanochtend dus rustig wakker geworden, ontbeten en met Ian’s hengeltje met echt visgaren en veiligheidsspeld lekker in het zonnetje gevist op forel. Het water was zo helder dat we de polony (worst) op de boden zagen liggen :). Na een lunch bij een speeltuin, kwamen we later dan gepland aan in Mt Field NP. Daar besloten dat we niet doorrijden naar de Strathgordon Dam (doen we de volgende keer wel :P), maar dat we in dit NP overnachten en morgen nog en een kleine walk voordat we naar de Cadburry’s chocoladefabriek rijden om uiteindelijk te eindigen bij de Tahune Air Walk.

Vanmiddag nog de Russel Falls en Horseshoe Falls bekeken en vanavond na het eten nogmaals in het pikkie donker naar de Russel Falls gelopen voor de (spaarzame) glowworms.
Deze laatste nacht walk was uiteindelijk niet zo’n succes. Lia is niet zo’n held in het donker en na het zien van enkele gloeiwormpjes op de grond hoorden we ineens Ian huilen. Bleek dat hij (om de gloeiwormen te bekijken terwijl Lia en Tim zijn handen vast hadden) een botsing had met zijn laatste melk voortand op de balustrade…au.

Voor Tassie zit het er helaas alweer bijna op…
Tot de laatste blog vanuit/over Tasmanie