Het is vandaag 5 mei. We staan geparkeerd in de achtertuin van de Mole Creek Hotel ~ Home of the Tassie Tiger Pub ~ 🙂
In Hasting en Hobart was het weer een beetje erg natjes. Op de free wifi van de Big4 caravanpark zagen we dat het de rest van de week niet veel beter zou worden, dus ff de 7 dagen forecast bekeken van Tasmanie en het bleek overal niet veel soeps te worden, behalve in de omgeving van Launceston.

Onze planning was om vanuit Hobart met de klok mee te reizen, dit omdat het weer aan de westkust vaak natter en frisser is dan aan de oostkust. Launceston, op 5 over 12 in onze planning, zou dus vanzelf aan de buurt komen alleen nu ietsjes eerder. We zijn zondag 4 mei via de Midland Highway naar boven gereden. Werkelijk een fantastische mooie weg. Onderweg nog een kleine ‘hike’ gedaan naar the Steppes Homestead en daar voor de eerste keer de Laughing Kookkaburra weer gehoord. Laten we die 20 minuutjes later toch bijna dood rijden!? Net nadat we weer de weg opdraaien om verder te rijden zit er eentje op de weg. Ik vol op mijn rem, en dat er een Ozzie onze bumper wel heel dicht bij zag komen was even niet belangrijk, want ja ….wij remmen voor dieren. Alles ging verder goed hoor?! (beetje drama hier en daar om het verhaal op te leuken :)) Wat het vogeltje precies had was niet helemaal duidelijk, want na een paar leuke close-ups en een duwtje van mijn schoen (heb je die snavel gezien!!) vloog hij/zij gewoon weer weg!

Onderweg waren andere inheemse dieren minder gelukkig. We hebben zelfs een heuse wilde Tasmaanse Duivel gezien!! Okè, wel een beetje dood maar je kon nog goed zien dat het een duiveltje was. Dat was wat minder goed te zien bij die walibi (kleine kangaroo) die helemaal uit elkaar lag. Die opossum zag er daarentegen beter uit, helaas ook dood.

Op de Big4 camping in Hobart waaide het zo heftig dat onze hut alle kanten op bewoog, maar dat was niets vergeleken met gisteren toen we geslapen hebben bij ‘Mt Blackpool lookout’. Daar stonden we naast een afgrond (met vangrail) en kwam de wind met vlagen over de bergkam zo hard dat het leek alsof er een bulldozer tegen onze camper aan stond te beuken. We hebben ‘m 3 keer moeten verzetten om zo min mogelijk last te hebben van die zware valwinden. We stonden daar op ruim 1 kilometer hoog met een imposant uitzicht over een gigantische vallei, maar koud dat het daar was. Brrrr, gelukkig hadden we ons thermo-ondergoed aan!  De wekker gezet op 6 uur en heerlijk van de zonsopgang genoten.

Vandaag dus weer naar een grot (“jij vind ook alles leuk” quote Ian). Hij had natuurlijk wel een beetje gelijk. Binnen 4 dagen 2 grotten bekijken is een beetje overdone, maar deze grot stond in onze eerste planning pas 2 weken later. En het zijn 2 verschillende soorten grotten. De Marakoopa Cave is een kleine grot met een riviertje met glow worms. Het was verrassend dat beide heren deze grot leuker vonden dan de eerste in Hasting. Onderweg naar deze grot zijn we even langs de Visitor Centre gegaan. Gewoon om even te checken en of ze daar niet nog een gratis slaapplekje voor ons hebben. Ze wezen ons naar een kleine camping, maar twee andere bezoekers vertelden ons dat we gratis achter bij de Mole Creek Hotel konden slapen als we daar een drankje of hapje nuttigden. En omdat het morgen gewoon weer een ‘schooldag’ is dachten wij dat een avondmaal ook wel mooie afsluiting was van de meivakantie. EN om het helemaal dubbel top te maken… Ian kreeg (zonder dat wij er bij waren) een kleine rugbybal van de uitbater. “Thank You.”

[Klik hier voor een diavoorstelling]

‘s Ochtends (6 mei) eerst ochtend gymnastiek gedaan met de nieuwe bal en toen een zalm farm bezocht. Je kon daar leuk rondlopen door zelf aangelegde ‘wetlands’ maar de zalm kwekerij zelf was eigenlijk niet zoveel. Een beetje een rommeltje en out-dated. Waarschijnlijk lag het aan de eigenaar zelf. Een aardige maar wat vreemde Duitser die, toen hij begreep dat wij uit Nederland kwamen, in het kort zijn levensverhaal vertelde in half Duits half Engels. Hij wist ons ook te vertellen dat als er een toerist opgepeuzeld wordt door een krokodil, het meestal een Duitser is… Gekke oosterburen hebben we toch.

Natuurlijk was het ook vandaag de eerste schooldag van Tim en Ian. Maar de planning liep niet zoals wij wilde. Dus aan het begin van de middag hebben we een gymnastiek les ingelast op het speelveld en in de speeltuin van Gravelly Beach (grote parkeerplaats bij een groot park en aan een baai) en moesten ze in hun dagboek een verhaaltje schrijven/plakken/tekenen over deze dag. Morgen beginnen we echt.

Na het verplichte plak- en schrijfwerk wilde ze nog even naar buiten met Ian’s nieuwe rugby bal. Bleken daar 5 jongens (net uit school) een schiet/goal spelletje te doen met een zelfde rugbybal en ze vroegen of Tim en Ian ook mee wilde doen? Daar hadden ze wel zin in! Het bleek dus een soort van ‘Australian Football vang en schiet tussen de bomen’ spel te zijn. En met een korte vertaling van mij zijde ging het spel verder alsof ze elkaar al jaren kende. Ze gingen elkaar ook gelijk Engelse en Nederlandse woordjes leren. Deze jongens (tussen 10-14 jaar) geloofde eigenlijk niet dat Tim en Ian (die beiden een stuk groter waren…) nog nooit met een rugbybal hadden gespeeld! Dus Stef….. pas maar op! Als we terug zijn dan kunnen Tim en Ian ook rugby spelen, maar dan wel alleen met Ozzie rules 😉

Het was heel leuk om te zien hoe de kids zo snel met elkaar overweg kunnen ondanks dat ze elkaar niet goed kunnen verstaan en elkaar nog nooit hadden gezien. Dat was eigenlijk ook gelijk het ‘probleem’ wat Tim aangaf. Nu heb je leuke kinderen ontmoet en waarschijnlijk zal je ze nooit meer zien. “Kunnen we niet nog 3 dagen op deze camping blijven?”

7 Mei, weer genoten van de zonsopgang in deze baai. Maar allememaggies, wat was het koud! Het gras was helemaal wit van de vorst. Na ons ontbijtje zijn de boys gelijk aan de slag gegaan. Tim werkte aan zijn taaljournaal en Ian heeft de letter o (ò) geoefend, beide met hun jas aan en hun muts op! Daarna naar Beaconsfield om onze WC te legen bij een publiek dumpstation. Daar kwamen we Peter (Piet) tegen met zijn hond Cooper. Piet is een Nederlander die mee verhuisd is met zijn ouders in 1959. “Dat was een aardige man en een leuk hondje”, zei Tim. Dankzij deze prettige ontmoeting liep onze planning wat vertraging op en kwamen we na een bezoek aan het Platypus House en de Cataract Gorge in Launceston (waar we van heel dichtbij wilde levende walibies zagen) in het donker (18:00) aan op de Lilydale Falls Reserve (weer een free overnight).

Welterusten.