Zaterdag 14 maart 2008
We zijn aan het einde van de wereld beland. Letterlijk!
We slapen op het parkeerterrein van Milford Sound -Fiordland National Park-
Tuurlijk mag dat niet, maar alles was al vol; er is een hele kleine camping, een motel en een bar (maar daar kun je niet slapen tenzij je Tinus heet).
Normaal als je doorrijd ben je vanuit Te Anau binnen 2 uur in Milford Sound, maar wij die alles willen zien (hebben we zelfs nog ’t een en ander overgeslagen; gaan we op de terugweg doen) hebben er 6 uur over gedaan. We hadden weer perfect weer!!! Uitzonderlijk gewoon!!!
Tja, en dan ben je dan uiteindelijk aan het einde van de wereld, dan kun je vooral Tim belonen met een ijsje; maar ook Ian is er gek op. Naast de bar zit ook gelijk de ‘i’ (informatie) waar je kunt boeken. Die was natuurlijk al een uur dicht en wij waren er om 5:30. Dus de bar was de 2de optie. Drie grote bollen ijs voor Tim en voor ons een heerlijk koude Montheith’s van de tap. Optie nummer 3 was een slaapplaats. De camping met z’n 10 plekjes was vol en slapen op een DOC camping is alleen mogelijk voor de Homer Tunnel; weer een kilometer of 30 terug. Dan maar naar het motel. Maar omdat ie ook vol was gaf een medewerker daar het advies om de parkeerplek maar op te zoeken. Dat alles vol is gebeurt dagelijks. En hier staan we dan met nog een tiental lotgevallen. En jemig wat een mooie plek. Er kunnen hier wel 100+ auto’s staan maar dat uitzicht… foto’s zeggen echt te weinig. Dit moet je gewoon zelf voelen. Net als de laatste 50km van de 122 km die we moesten doen vandaag. Elke kilometer van die laatste 50 km werd steeds beter, onbeschrijfelijk zo mooi.
Gisterenavond (vrijdag 13-03) hebben we besloten om toch maar de langste boottocht te gaan doen als deze nog beschikbaar is (gaan we morgenochtend bekijken). Die duurt 3 uur incl. een BBQ lunch en met een bezoek aan een onderwater observatorium.
Dit is een beetje een gok. Gisteren hebben we de Manapouri Power Station bezocht. Dit is de enige commerciële Elektrische Waterkracht Centrale van NZ. Hij levert bijna 100% aan de Aluminium smeltfabriek in Bluff en is helemaal onder de grond gemaakt. Dit tripje duurde 4 uur; 50 minuten boot, uurtje centrale (met de bus 2 km de berg in), uurtje rijden op de duurste weg van NZ om te stoppen voor ‘the million dollar view’ op Doubtful Sound en weer 50 minuutjes met de boot terug. Zolang Tim maar actief bezig gehouden wordt gaat alles perfect. “Pa, waarom zitten we nu in die bus? En waarom zijn we nog niet met de boot waar we moeten zijn”. Het gaat ‘m allemaal niet snel genoeg :), maar hij houdt zich kranig. Net als Ian! Zolang hij op tijd maar zijn natje en z’n droogje krijgt. De oudjes die ook dezelfde tour doen als ons, entertainen ‘m wel (of is het hij hun?)
We zullen zien of een Milford Sound cruise met vooruitzicht op dolfijnen, zeeleeuwen en mogelijk een verdwaalde pinguïn zijn geduld en interesse kunnen prikkelen.
Oh ja 1, een heel klein stukje van de Milford Sound weg is slechts 1,5 baan breed. Worden we daar toch bijna gesandwiched door een tourbus. Ja, busladingen vol worden in Milford Sound gebracht en weer opgehaald en die scheuren allemaal 100! Het scheelde echt sneedjes dik aan beide kanten (bergwand || onze camper || bus).
Oh ja 2, lookouts zijn nog steeds niet Tim’s favorieten, maar als er een stukje gelopen moet worden is hij als eerste uit de auto. Hij is gek op hiken.
Zondag. Heerlijk geslapen bij de boys. Onze buurvrouw moest blijkbaar ff pissen want met het dichtgooien van haar Toyota schuifdeur werden Ian en ik wakker. Schone luier en een flessie en slapen maar weer. We hadden de wekker gezet op 7 uur om op tijd te zijn om te boeken. En vroeg opstaan wordt hier beloond. Niet alleen door het spectaculaire uitzicht, zien we daar toch eindelijk de KEA’s! Overal (al vanaf Mount Cook) wordt er voor gewaarschuwd niet deze grote Alpine papagaai te voeren, maar wij hadden er nog geen 1 gezien. Nu zagen we er ineens 5 ineens! Klikkie Kodak moest dus gauw naar buiten. Zachtjes sluipend, maar ze zijn zo nieuwsgierig dat dat dus niet hoeft. Er komen er vanzelf meer. Daarna naar het café om te boeken. En ja, ze hadden nog plek. Dus, ontbijtje gedaan, alles klaargezet, Ian nog ff een tukkie laten doen, elkaar ingesmeerd tegen de sandflies (kleine prikvliegjes die echt in je boren, waarvan je een jeukbultje krijg die je over 2 weken nog steeds kapot krabt) en gevoetbald. Om 11:45 de boot op en gelijk aan een heerlijk BBQ lunch. , Milford is spectaculair, maar… de volgende keer doen we toch Doubtful Sound (dit fjord is 3 keer langer en door zijn moeilijke bereikbaarheid waarschijnlijk iets minder publiek) of we doen de Milford nog een keer als het winter is. In Tim’s bewoording “Ja, ik vond het heel leuk, maar nee, morgen niet nog een keer, omdat ik veel te weinig beestjes heb gezien”. We hebben slecht een handjevol NZ zeehondjes gezien, maar het onderwater observatorium vond ie geweldig.
Natuurlijk staan we voor de 2de nacht gewoon weer op het parkeerterrein met velen anderen. Weliswaar op een ander plekkie. Dat scheelt ons weer een 40 dollar.
Morgen (maandag) gaan we terug naar Te Anau en doen onderweg een hike van een uurtje. Tim kijkt er nu al naar uit. Daarna richting Tim Stewart Goes eiland :).
Oh ja, de Blue Duck is een leuk eet-, bar-dingetje, alleen moesten ze een andere eigenaar hebben… Eentje die ook weet hoe bijv. de stofzuiger werkt 😉
Ff terug in de tijd.
Dinsdag aangekomen in Queenstown regende het en heb ik eens voor de verandering gekeken of we een televisie zender konden ontvangen (in de camper zit een lcd met dvd speler). Zowaar een aantal, maar 1tje was zuiver. Laten we daar nu het weerbericht op zien. Vanaf donderdag zou het in het zuidwesten van het zuid-eiland (en daar zitten we nu) beter worden, met vrijdag en zaterdag een top dag en zondag en maandag ook nog goed. Dus dat was ff rekenen voor ons Milford Sound bezoekje, waar het normaal altijd nat is omdat het gemiddeld 2 van de 3 dagen regent.
Op woensdag regende het nog wel een beetje. Maar ’t was meer ijskoude wind die ons besloot om te gaan zwemmen. Jemig, wat was het koud vannacht in onze hut. Het moet gevroren hebben!? De bergen om Queenstown waren in ieder geval witter dan gisteren. Na het zwemmen in Queenstown zijn we voor het eerst met de gehele familie uit eten geweest. Tim mocht kiezen en dat werd natuurlijk patat. Bij de eerste de beste UK Fish & Chips tent moesten we er aan geloven. We hebben heerlijk gegeten, zelfs met die harde UK muziek. Tim en Ian vonden het geweldig. We hebben trouwens overal goed bekijks met de 2 heren. Ian kan nu al in het Guiness Boek voor het record handjes over z’n bolletje 😉 Zijn naam is vooral bij de dames Mister Smiley. Ian heeft daar zijn eerste twee patatjes gegeten. Ja, het is leuk om te zien dat de mensen aan deze kant van de planeet opener en vriendelijk zijn dan bij ons thuis.
Note: voor wat meer gevarieerd eten kun je terecht in de food hal in de beneden verdieping van het winkel centrum. Het aantal vreetwinkeltjes t.o.v. 5 jaar geleden is in Queenstown ver20voudigd, en ook de activitybookingshops zijn t.o.v. 5 jaar geleden professioneler geworden. Ja, ze weten hier de toerist steeds meer te lokken en deze toerist is niet alleen meer die ene jonge adrenaline junk, maar ook de early pensioners uit de rest van de wereld.
De prijzen ($NZ 1 = € 0.45) daarentegen zijn nagenoeg gelijk gebleven. De overnachtingen op de campings zijn het hoogst gestegen (gemiddeld betalen we tussen de 30 en 40 dollar per nacht. Met een enkele uitschieter naar $50 (update 31-03, $55) maar ook naar $15. Bij de ene camping betalen we alleen voor het plekkie en bij de andere camping betalen we per persoon, daarbij zijn de kids soms gratis en soms niet (8-15 dollar extra voor de jongens), terwijl we de eerste keer gemiddeld niet meer dan 20 dollar betaalden voor een powered site. Diesel is een lachertje vergeleken bij ons; +/- 1 dollar de liter en met een supermarkt kortingsbon nog eens 4 cent goedkoper.
Gaat ‘t echt slecht met je dan kun je het best gewoon naar Mc Donald gaan. Voor 50 dollar cent hebben je een ijshoorntje en een Sunday ijsje kost hier slechts 1 dollar. Voor 10 dollar eet je, geheel volgens onze oude schrijf van 4, een big mac, grote cola, grote friet, een hamburger met als toetje een Sunday ijsje.
Oh ja, ook het brood is hier beter geworden. In de supermarkt heb je 10 meer merken gekregen, maar het oude kleffe Dutchy brood van 5 jaar geleden en de Greman rice variant blijft het lekkerst en duurst; 4 dollar. Toch hebben ook de meeste supermarkten nu een eigen afbak gedeelte gekregen met lekker knapperig brood (die je wel vaak diezelfde dag nog moet opeten anders is ie rijp voor de broodrooster of Tim’s vriendjes; de eenden).
Vandaag heb ik #6 van http://www.tantrix.com afgekregen. Ik ben helemaal geen spelletjes of kaart fanaat, maar dit is leuk, leuk, leuk.
We hebben er bijna geen foto’s van, maar het aantal road kills dat we al gezien hebben is al meer dan het totaal dat we in onze vorige vakantie hebben gezien. Met name possums, konijnen en katten zijn vaak het ‘platte’ haasje. Wijzelf hebben ook al wat kills op ons geweten. In totaal 3 vogeltjes; allen onvermijdelijk.
Ik had al verteld dat ik een deukje in de bumper had gereden. Onderweg naar Manapuri heeft Lia het mechanisme van het open/dicht klepje van onze wc afgebroken. De wc lekte weer en Lia dacht dat ze het klepje nog strakker dicht moest doen. Nu kan de wc niet meer dicht of open :(. Ik heb er maar een mes ‘ingeslagen’ om ‘m toch nog dicht en open te krijgen. Hij moet nl. dicht zitten om de wc cassette te kunnen legen. Dat heb ik dus in Te Anau gedaan. Daar heb ik ook gelijk gebeld naar de camperboer, maar in Te Anau zit geen bedrijfje dat de binnenvoering kan vervangen. Dit willen we dus maar in Invercargill doen (wanneer het ons ook uitkomt). De rest van de reis moet de pot dus open blijven. Grappig genoeg stinkt ie niet en lekt ie ook niet meer… Goed gedaan Lia! Nu zullen jullie in NL zich wel afvragen of er geen pis over de rand klotst met Sjonnies rijstijl… Wees gerust dit gebeurt niet omdat we er een volle 1.5 liter cola fles rechtop in hebben staan (zie foto)
Het is heel goed dat zie hier in NZ eco green zijn. ‘t Blijft alleen heel gek om te ervaren dat ze geen statiegeld systeem hebben voor alle pet- en bierflessen. Daarentegen stellen ze (in zowel dorpen als campings) recycle inzamelpunten beschikbaar voor papier, gekleurd glas en plastic. Voor ons toerist is dat weer net iets te onhandig. Wij zijn daarom blij met elke gratis draagzakje dat we krijgen bij het boodschappen doen (iets waar ze in NZ al jaren vanaf willen en wat bij ons al decennia geleden is afgeschaft), omdat we deze plasticzakken gebruiken als onze vuilnisbak. Tja, dan wordt er dus iets minder direct gerecycled, maar we gaan er vanuit dat we wel weer een vuilnis sorteerbaan ‘in de lucht’ houden.
Oh ja, ff terug naar Milford. Als je denkt dat aan het einde van de wereld de beschaving ophoud.. dan heb je het goed mis. Minimaal 10 boten varen achter elkaar op het fjord en een handje vol vliegtuigen en heli’s vliegen rond waarbij het soms wel Tour of Duty lijkt qua geluid. Nee, overdag is het paradijs zeker geen stiltegebied. Dat heb je alleen ’s nacht op het parkeerterrein.
Weltrusten