Vandaag is het dinsdag 20 mei en slapen we (net als de boys) straks voor de 3^de nacht op de Big4 camping van Cradle Mountain NP. Maar dat voor straks, eerst nog even terug naar wat we de afgelopen dagen gedaan hebben (als ik me dat nog kan herinneren)

De hut was versiert (en nu nog steeds ;)) en we zijn de ochtend redelijk vroeg naar de plaatselijke bakery gegaan met als doel een feest ontbijtje. Alleen de ontbijtjes die ze hadden waren eigenlijk niet wat wij verwacht hadden dus… werden het enkele lekkere (en achteraf ook wat minder lekkere) taartjes, pies en een belegd broodje. Na deze eerste feestelijke start hebben we de camper ook weer zijn diesel drankje gegeven en zijn we gelijk richting onze volgende doel gereden, Cradle Mountain NP. Wat betreft het weer en de kilometers maakte het niet zoveel uit of we nu via de onderkant gingen (onze eigenlijke planning) of via de bovenkant. We gaan dus via de bovenkant.

Via een bezoek aan de Lost Falls (die bijna droog stond) en een culturele tussenstop in Campbell Town waar Tim voor een broodje Subway koos (en waar wij dus lekker aan mee mochten doen) kwamen we via de Midland Highway terecht in Deloraine (net voor Mole Creek). De weg tussen Bicheno en Campbell Town was weer een hele mooie bochtige en bossige weg, vergelijkbaar met de mooie Lake Highway die we eerder gedaan hebben toen we naar Mole Creek reden. De Midland Highway daarentegen is een echte snelweg waar je ook weer snel van af wil. Daar hadden we ook weer onze eerste regendruppels :(.
In Deloraine hadden we weer een gratis plekkie net aan het randje van het dorpje gevonden (net als diverse andere reizigers) en wilde Tim ook nog uit eten in een restaurant. Helaas was het enige restaurant dat om 17:15 open was een ‘gok’ café annex bottleshop, dus als goed gekeurd alternatief hebben we thuis maar pannenkoeken gebakken.

Maar wat heeft Tim nu als verjaardagscadeau gekregen… eigenlijk niets. Neeeee, zo erg is het nu ook weer niet hoor?! In het begin van de vakantie heeft hij zijn zinnen gezet op mooie pins voor op zijn school etui. En daar heeft hij er al een aantal van gekregen (en vandaag de Tasmanian Tiger) en er zullen er vast nog wel meer komen, zo denk ik ;).
Na de nodige inkopen op de locale Saturday Farm Market en Woolies zijn we (via Mole Creek) richting Pencile Pine (Cradle Mountain NP) gereden. In het verleden hebben we al heel veel mooie ritten gedaan, maar de weg tussen Mole Creek en CMNP is werkelijk een van de mooiste die we ooit gedaan hebben. We = Tim en Ik. Helaas zitten Lia en Ian achterin en kunnen ze in deze camper bijna niets van buiten zien. Het enige wat ze voelen is het schudden van de hut als ik weer een haakse bocht moet maken met een snelheid van 15 km per uur waarna wij (Tim en ik)  Hooeee… Aaahhh… Rustig!… We vallen oooommm… horen :).

Die dag hebben we (naast een hikje naar de awesome ‘Alum Cliffs’ en een bezoek aan een dam en een lookout op een pas) slechts 100 kilometer gereden en hebben we de scout insigne voor fikkie stoken met nat hout weer glansrijk verdient! We hebben nl. heerlijk geslapen aan Lake Gairdner (# 155 Diederlies).
In Tassie hebben ze ontelbare stuwmeren voor Hydro-energie, recreatie en water supply (nu woe 21 mei staan we ook weer bij zo’n stuwmeer, maar dat verderop :p). Wat ons wel opvalt is dat al deze meren er wel heel erg leeg uitzien, ondanks de regen. Lake Gairdner is zo’n half leeg meer, maar ondanks de grootte van het meer koste het ons bijna een uur en 20 km (+ 4 extra dirt road km) om de free campspot te vinden. We staan aan het einde van het meer op een heel groot grasveld vol met alleen maar wallabies en skippy poe (= stront) Ondanks dat hebben we allemaal ’stront’ nat hout gezocht en uiteindelijk met behulp van de droge wandelstokken van de boys en een oude pizza doos (ja, we bewaren bijna alles 😉 van een perfect fikkie kunnen genieten.
En zondag de laatste 31 AWESOME kilometers gereden.

Wat een geweldige mooie weg!!! SPEECHLESS.

Aangekomen op Cradle Mountain NP hebben we na het bezoek aan het Visitor Center gelijk ons intrek genomen op de (bijna uitgestorven) Big4 campground. We staan pal naast de campkitchen met pizza oven (wil ik ook!!) en openhaard! Die middag hebben we met behulp van de laatste weer prognoses, 2 extra nachten bijgeboekt, pizza deeg gemaakt en met onze net verworven scouting skills de openhaard met hele grote natte houtblokken aangekregen, en dat hebben we gisteren en vandaag ook weer gedaan; lekkerrrr fikkie steken.!!!

Die middag hebben we ook nog even 2 kleine walks gedaan. We waren nog net niet nat tot onze onderbroek, maar jemig wat is het hier mooi!!

Het National Park heet eigenlijk ‘Cradle Mountain – Lake St Clare NP en is eigenlijk niet echt toegankelijk voor bezoekers, maar er zijn 2 makkelijk bereikbaar (toeristische) delen en verder zijn er voornamelijk alleen maar meerdaagse tracks (wandeltochten). In het Cradle Mountain NP gedeelte is Dove Lake het meest toegankelijke waar je kunt komen met je eigen personen auto of met de CMNP shuttle bus. Voor het CM-LSC NP heb je een aparte parkpas nodig en daar zit de shuttle bus bij in (of je neemt de Holiday Vehicle Park Pas zoals wij hebben gedaan en deze geldt voor alle Np’s in Tassie). Omdat het gisteren nog steeds heel hard regende hebben we de 1^ste shuttle bus genomen naar het Dove Lake en de 2^de shuttle bus weer terug. Verder die dag, schoolwerk, iPod/luieren en tafelvoetbal.

Vandaag (maandag 19 mei) zou het in de ochtend gaan regenen en in de middag droog zijn, maar toen we om 6:58 wakker werden scheen de zon! Dus iedereen snel in de kleren, ontbijtje en als een speer met de shuttle bus mee. De tocht om het meer (4,33 km) hebben we in 4 uurtjes gedaan. Tuurlijk hij is te doen in 1-2 uur, maar dan moet je net als al die andere Aziaten die hier maar een halve dag in het NP zijn, flink doorlopen. En ja dat kunnen wij wel, maar dat willen wij niet! Het is moeilijk uit te leggen hoe mooi het is wat we allemaal gezien hebben. Hopelijk zeggen de foto’s genoeg, maar denk ’t niet…

Morgen gaan we de boardwalk van Dove Lake terug naar het Visitor Centre lopen. Staat ongeveer 3 uur voor….

Tussen de regels door.
Onverwachtse ontmoeting met andere rondreizigers geven ‘dat’ extra van het reizen, zoals:
– Piet en Erna in Scottsdale
– Die mensen uit Deloraine die we ook weer in Cradle zagen
– Of de Maleisische vader en zoon die we ontmoet hebben in de campkitchen en bij Dove Lake

Tussen de regels door.
Tijdens de planning die we thuis hebben gemaakt, ontwikkel je een bepaalde verwachting van hetgeen je straks gaat zien, en als je er dan bent en je ziet het met je eigen ogen… Onbetaalbaar!

Tussen de regels door.
Als je ergens langer dan 1 dag bent (zoals in Bicheno en nu in Cradle) ‘leer’ je de mensen van het park ‘kennen’ en zij ‘weten’ wie wij zijn (the Dutch Family). Het is alsof je hier al jaren rondloopt.

Hééééé Tinusssss, We zitten weer in Bichenooooooo !!!

Het is alweer zaterdag 10 mei. Time flies when you are having fun!
Gisteren, toen we die extra kilometers in de schemer hebben gereden, kwamen we uit bij een awesome plekje direct aan het strand; Jeanneret Beach iets boven St. Helens. Terwijl Tim en Lia het strand gingen inspecteren hebben Ian en ik zoveel mogelijk hout gesprokkeld als we konden vinden en hebben we de aanwezige stenen weer netjes in een kring gestapeld. Tijd voor een fikkieeee!!! Dat heb je met die scouts ;). Eerder deze week hadden Ian en Tim al diverse lange wandel stokken verzameld en die werden (weer met dat handige Zwitserse zakmes) nu vakkundig bewerkt om broodjes mee te roosteren. Het was een zwoele top avond met getoost brood van het vuur, gedoopt in de homemade zoete pompoensoep.

We hebben de planning wat aangepast en zijn na een nieuwe zonsopgang heerlijk gebruik gaan maken van het bounty strand en zijn uitdagende rotsen. Net na de middag (toen het begon te miezeren) zijn we naar Bicheno gereden voor onze wekelijks douchebeurt op een betaalde camping. Morgen eens kijken of we de gratis internet verbinding van het dorpje kunnen gebruiken.

PS1 Een rood wijntje smaakt warm beter dan ijskoud.

PS2 Wees gerust. Nu zijn de verhaaltjes nog wat lang, maar daar komt geleidelijk aan tijdens de reis verandering in 😉

En of ik een vooruitziende blik heb… Die korte verhaaltjes beginnen nu al ;).
Het is alweer dinsdag 13 mei. De boys liggen alweer op bed en wij proberen weer ‘onze’ administratie te doen. Lia houdt een papieren dagboek bij (met de nodige plak en knip werkjes) en ik ben van de elektronische variant. Vandaag hadden we een rustig dagje. We slapen straks voor de 2^de keer op Friendly Beaches in Freycinet NP. Vandaag (en straks) geen wekker gezet en heerlijk uitgeslapen. Laat ontbeten met onze buren (zie foto’s) waarna de boys weer naar school moesten. Daarna naar het ‘schoolplein’ 😉 om na een late Ozzie lunch weer school te bezoeken. Om de dag ‘af te toppen’ hebben we de diverse stenen ‘klimrekken’ bedwongen. Oh ja, we hebben vandaag ook nog 2 afleveringen gezien van “Er was eens… De Mens” een leuke informatieve serie uit 1978!

Gisteren (11-12 mei) hebben we geslapen achter het Visitors Centre van Freycinet National Park. Bewust daar omdat we vroeg wilden beginnen met een lange track; de Wineglass Bay and Hazard Beach Circuit, 4-5 hours return (rondje van 11 km). 10 Jaar geleden hebben we deze track ook gedaan alleen was het toen nog niet duidelijk hoe lang hij was en hoe lang je er ongeveer over liep. De tocht naar de Wineglass Bay Lookout was toen ook veel moeilijker en (in)spannender. Toen moest je nog echt je weg omhoog klauteren over grote rotsblokken. Nu is het een aangelegd paadje. Verder is er eigenlijk niet veel veranderd. De Wineglass Bay en Beach liggen er nog steeds mooi bij. Wat een plaatje!!!
We zijn (na ons eerst in te smeren met Woolies 50+ sunscreen lotion) om 9:30 begonnen en waren weer terug om 16:30. De boys hebben niet 1 keer geklaagd!! Ze vonden het een geweldige tocht! Tim heeft rond de 200 foto’s gemaakt (ik ietsje meer…) en Ian? Hij heeft geen minuut zijn mond gehouden. Hele verhalen was hij aan het vertellen en hij had aan het einde van de dag nog steeds genoeg energie over! Alleen zijn beentjes deden een beetje zeer. Een TOP dag was het!!

Voordat we vanuit Bicheno vertrokken naar het Visitors Centre van Freycinet National Park hebben we jullie geüpdate via de gratis hotspot in het park en hebben we een nachtduik geboekt bij het plaatselijke duikcentrum. Morgen om 18:00 ga ik een kijkje nemen tussen de kelpwouden van het Marine National Park voor de kust van Bicheno. Hopelijk zie ik daar dan een of meerdere seadragons rond dobberen!!

Wordt vervolgt…

Woensdag 14 mei 2014
Net terug van de duik. En ondanks dat het alweer een tijdje geleden geweest is dat ik gedoken heb ging het perfect. We waren met zijn 2-en en het was een kadeduik door de haven van Bicheno. Ik had de kelpwouden iets anders verwacht (mogelijk omdat we in de haven waren), maar de seadragons zijn echt prachtig!! Drie stuks gezien! Ruim een A4 pagina groot, dun als je vinger en prachtige kleuren. Voor de mooie plaatjes, ff Googlen. Ze lijken echt op zeewier als je ze zo tussen het kelp ziet hangen. En helemaal niet bang. Dat zijn trouwens alle vissen niet. Naast de seadragons, heel veel ander mooi leven gezien zoals, squid (zeekat), een hele grote zwarte ray, cowfish (ook heel erg kleurrijk en ‘tam’), nudibranch (4-kant en oranje gestippeld), grote anemonen (geel/bruin) en heel vele klein witte, doorzichtig kreeftjes met fluoriserende oranje ogen, grote blauwe vissen met een grote stekel op hun kop, diverse cod soorten, een geel fluoriserende spin(achtige), heel veel kleine soorten visjes en mooie verschillende koralen e.d.
Morgenochtend om 10 uur nog een extra duikje. Hoeven we alleen de lucht ($10) te betalen.

Eerder deze dag hebben we weer heerlijk uitgeslapen, beetje school gedaan, geklauterd op de rotsen waarbij alle kerels een nat pak hebben opgelopen :), boodschappen gedaan in Bicheno en heerlijke steenoven pizza’s gegeten.
Doei, doei.
Alweer donderdag 15 mei, vanavond de hut versieren voor Tim; morgen wordt hij negen!
Vanochtend nog een duik gedaan en bijna dezelfde bewoners gezien; 2 weedies (seadragons op zijn Tassies), een mooie grote zeekat, weer een hele grote (Steve Irwin) ray, een hele grote heremietkreeft en natuurlijk weer alle andere kleine en grotere vissen, planten, koraal e.d. Het was een koude (15 graden), leuke en rustige duik waar mijn buddy (ook John) met professionele duikcamera, leuke foto’s van mij en onze de zeebewoners heeft gemaakt. Wanneer ik de foto’s van John ontvangen heb krijgen jullie ze natuurlijk ook te zien. Nog even geduld dus.
Vandaag gaan we ook kijken of we via de onderkant (Hobart) of via de bovenkant (Launceston) onze reis gaan vervolgen. Dat zien jullie de volgende keer.
Oh ja we hebben ook weer even gebruik gemaakt van de gratis wifi spot om voor jullie wat foto’s te uploaden. Nog niet alles is gelukt, maar ze staan klaar voor de volgende keer.

@ Derwent Bridge Hotel

raak!

zomaar $2,- gekregen van die engelse meneer?!
wat een leuk spelletje is dit!!

en mama mag het tweede potje meedoen

@ Lake St Clare NP

net nadat wij uit de boot stapten en van het bord een foto hadden gemaakt. zelf hadden we ‘m niet gezien….

On Lake St Clare

Spelen op het schoolplein:

De zandbak

Het klimrek

Friendly Beaches, Freycinet NP

Richardsons beach campground, Freycinet NP

Maar papa en mama vinden het ook leuk!

Westbury…

En natuurlijk het dorpje zelf:

Donderdag 8 mei.

Het was weer koud vannacht en het wordt waarschijnlijk alleen maar kouder… We hebben wel een airco die ook warmte kan afgeven, maar dan moeten we wel aan een stroomkabeltje zitten en dat hebben ze niet op de gratis plekjes waar wij slapen. Vanmiddag dus eindelijk de duck-tape gekocht bij Woolies (de Woolworth supermarkt) die thuis al hoog boven aan ons boodschappenlijstje stond en vanmiddag gelijk alle gaten in de camper dicht geplakt. En nu we onze planning en dagboek aan het bijwerken zijn vinden we het beide minder koud!? Het helpt nu al!

Oh ja, ik heb vanmiddag ook nog alle schroeven van alle (5) kastjes vast geschroefd en de douche deur gerepareerd. Echt handig zo’n rood Zwitsers zakmes!

En wat die planning betreft… Het ziet er naar uit dat we wat weekjes te kort komen met wat we thuis allemaal wilde zien. Het gaat allemaal wat langzamer met de boys dan we dachten. Maar ach.. wat geef dat, moeten we net als Piet en Erna (met hondje Cooper) nog maar een keer terug komen. Zij zijn nu al 2 maanden rond aan het toeren en dat voor de derde keer! Ze staan nu ook op deze gratis campsite (Northeast Park) in Scottsdale. Met een wijntje en een cuppa hebben we lekker zitten babbelen over van alles en nog wat; line-dance en opvouw bootje, nu en heden, Australië vs Nederland, het glaasje cola en natuurlijk het uitwisselen van enkele recepten en tips. Dachten wij dat we onze naam als zuinige Hollanders hooghielden, tijdens hun reis door Tasmanie hebben zij nog geen 1 keer op een ‘normale’ camping gestaan waar je moet betalen. Leukste om te horen was dat zij nooit hun kleren wassen. Dat is nl. veel te duur (een wasje kost hier vaak 5 dollar en een droger ook 5, en die moet je vaak 2 keer aanzetten). Zij gaan gewoon naar de Opshop (kringloop winkel) of de ‘Best for Less’ (Zeeman) en kopen dan daar ‘nieuwe’ kleren. Dat is vaak voordeliger dan steeds opnieuw wassen. Ook je boodschappen aan het einde van de middag doen blijkt hier voordeliger te zijn. Met name voor dagverse artikelen zoals brood, dat gemiddeld zo’n 5-6 dollar kost maar dan in de aanbieding is voor 1-3 dollar. Wij hebben dus nog wel wat te leren 😉
(voor deze reis berekenen wij voor elke Ozzie $, € 0,80)

<
Diedelies, we hebben vanmiddag ook gehoord dat er geen ‘Camps Australia Wide’ boek meer gemaakt gaat worden. Ze zijn nl. opgekocht door alle ‘echte’ campings. Dus zuinig zijn op jullie boek! Wij waren thuis al blij met dit boek, maar het heeft zijn geld nu al dubbel en dwars opgebracht!
>

We komen nu echt in een soort van ritme. De wekker gaat af om 6:58 en dan hopen we dat iemand van ons er uitgaat om de ‘kachel’ aan te zetten. Deze kachel verwarmt gelijk de waterketel voor een warm bakkie thee of koffie :). Snel je slaapkleren uit en je dag kleren aan + jas en dan zetten we de tweede ‘kachel’ aan. Deze ‘kachel’ maakt voor onze de warme (fruitloaf en gewone) toast. Na het ontbijt gaan we buiten ff warm worden (rennen , voetballen, wandelen) en daarna begint de school. Tim doet zijn werkje (taal, rekenen oid) en Ian leert de lettertjes. Vandaag de a. Daarna een stuk(je) rijden en iets bezoeken/bekijken waarna we meestal nog een stukje rijden naar onze volgende slaapplek.

Wat we merken is dat als we 2 ‘dingen’ willen doen we of niet op tijd bij onze volgende slaapplek zijn of dat de boys (en wij) te laat naar bed gaan. Dus wakker worden, ontbijt, leren, bekijken, rijden, spelen, eten en slapen. En tja… als je dan weer ‘bekende’ tegen komt dan loopt ineens onze hele avond planning in de soep.

Vandaag dus maar pompoen soep gemaakt voor morgen (de pan staat nu aan het voeten eind zijn warmte af te geven voor Lia) en hebben we chip en dip als avondeten genomen. Maar even terug naar vanochtend.
Na het ontbijt liet ik Tim een grote mot (nachtvinder) zien en vroeg of hij er nog meer kon vinden op de muur van de amenities (wc) bleek hij een heuse zwarte schorpioen gevonden te hebben! (zie foto).
Daarna hebben we de Lilydale Falls bezocht en terug in de camper schooltje gespeeld ;).
De weg tussen Launceston en Lilydale is een mooie, kronkelige weg door het bos, maar tevens ook een hele drukke weg. Je kun aan de hoeveelheid ‘road kills’ zien dat er veel forensen verkeer met verstralers op deze weg is. Wallibies, possums en andere kleine diertjes liggen bij bosjes dood platgereden op de weg of langs de berm. De kraaien hebben het er maar druk mee..

Scottsdale (waar we nu zitten) zou eigenlijk een tussenstop zijn om freshwater in te slaan, maar na bezoek aan het Visitors Center, Woolies, een Bakery, het heerlijke zonnetje en de Forest EcoCenter (waar we 10 jaar geleden ook geweest waren en wat nu toch wel een tegenvaller was) besloten we om hier maar te blijven. Kunnen we morgen Derby bekijken met zijn Tin mijn en Chinese gemeenschap historie. En kunnen we waarschijnlijk weer alles opladen via mijn Ozz-Dutchy verlengkabel in Weldbourough.

PS1 Alweer 9 mei, nog 7 nachtjes slapen en dan wordt onze kleine Tim 9 jaar!

PS2 In Lilydale Falls camp area stonden enkel ‘Europese’ bomen en de geur die daar hing was er echt eentje van thuis; geurige herfst bossen.
Nu staan we onder een hele grote geurige eucalyptus boom. Horen we van Erna dat we dat beter niet kunnen doen. Die grote gum trees staan er om bekend dat tijdens hevige wind zomaar, zonder waarschuwing, hun takken breken. Gelukkig is het wind stil.

Gisteren zijn we na een kort afscheid van Piet, Erna en Cooper vertrokken naar Derby. We hadden hoge verwachting van dit bezoek (daarom hebben we de vernachting bij Scottsdale gedaan) maar het was eigenlijk niet wat we verwacht hadden van dit dorpje en … het Tin/Chinees informatie centrum waar het een en ander van deze historie verteld zou worden was nog dicht ook op vrijdag?!

Dus maar doorgereden naar Weldbourough. Daar waren we net na lunchtijd, dus… doorrijden maar, want de korte ‘Rainforest Walk’ en de ‘St. Columba Falls’ was net ietsje verderop.

Het valt ons elke keer weer op dat die Ozzies weten wat een bezoeker wil. Overal weer duidelijke bewegwijzigingen, een parkeerplek met toilet en perfect aangelegen wandelpaden.
Tasmanie heeft diverse kleine- en grote Natuur Parken (NP) waar je van mag genieten als je in het bezit ben van een parkpas ($30,-) van dat betreffende NP. Je kunt, net als wij (voor $60,-), ook een parkpas kopen voor geheel Tasmanie. Het geld van deze passen komt duidelijk terug in de faciliteiten van de verschillende parken.

De weg vanuit Derby naar uiteindelijk St. Helens is werkelijk prachtig. Voor degene die al eens in Nieuwe Zeeland zijn geweest, het is net of je in Nieuw Zeeland rond rijdt. Smalle kronkelige weggetjes (+/- 350 meter) hoog in de bergen met alleen maar hoge Eucalyptus bossen en grote Fern Trees (varens). Genieten !!

Overal staat duidelijk vermeld hoeveel tijd een wandeltochtje duurt, maar wij zijn het al gewend dat wij ons bezoek deze indicatie met 2-3 keer moeten vermenigvuldigen. Naast het feit dat we alle informatie bordjes vertalen voor de boys genieten we ook echt van hetgeen dat we bezoeken!. Wat dat betreft zijn wij het tegenovergestelde van de Aziaten die we in deze winter toch nog wel veel tegen komen.; snelwandelen, klik klik klik en weg zijn ze weer.

Na toch nog even een bliksem bezoek aan een cheddar kaasboerderij (met tasting en natuurlijk aankoop) kwamen we voor ons gevoel, aan de late kant aan in St. Helens.
Maar dat was het meer dan de moeite waard.

Tot onze volgende blog.