On Lake St Clare

Spelen op het schoolplein:

De zandbak

Het klimrek

Friendly Beaches, Freycinet NP

Richardsons beach campground, Freycinet NP

Maar papa en mama vinden het ook leuk!

Westbury…

En natuurlijk het dorpje zelf:

Donderdag 8 mei.

Het was weer koud vannacht en het wordt waarschijnlijk alleen maar kouder… We hebben wel een airco die ook warmte kan afgeven, maar dan moeten we wel aan een stroomkabeltje zitten en dat hebben ze niet op de gratis plekjes waar wij slapen. Vanmiddag dus eindelijk de duck-tape gekocht bij Woolies (de Woolworth supermarkt) die thuis al hoog boven aan ons boodschappenlijstje stond en vanmiddag gelijk alle gaten in de camper dicht geplakt. En nu we onze planning en dagboek aan het bijwerken zijn vinden we het beide minder koud!? Het helpt nu al!

Oh ja, ik heb vanmiddag ook nog alle schroeven van alle (5) kastjes vast geschroefd en de douche deur gerepareerd. Echt handig zo’n rood Zwitsers zakmes!

En wat die planning betreft… Het ziet er naar uit dat we wat weekjes te kort komen met wat we thuis allemaal wilde zien. Het gaat allemaal wat langzamer met de boys dan we dachten. Maar ach.. wat geef dat, moeten we net als Piet en Erna (met hondje Cooper) nog maar een keer terug komen. Zij zijn nu al 2 maanden rond aan het toeren en dat voor de derde keer! Ze staan nu ook op deze gratis campsite (Northeast Park) in Scottsdale. Met een wijntje en een cuppa hebben we lekker zitten babbelen over van alles en nog wat; line-dance en opvouw bootje, nu en heden, Australië vs Nederland, het glaasje cola en natuurlijk het uitwisselen van enkele recepten en tips. Dachten wij dat we onze naam als zuinige Hollanders hooghielden, tijdens hun reis door Tasmanie hebben zij nog geen 1 keer op een ‘normale’ camping gestaan waar je moet betalen. Leukste om te horen was dat zij nooit hun kleren wassen. Dat is nl. veel te duur (een wasje kost hier vaak 5 dollar en een droger ook 5, en die moet je vaak 2 keer aanzetten). Zij gaan gewoon naar de Opshop (kringloop winkel) of de ‘Best for Less’ (Zeeman) en kopen dan daar ‘nieuwe’ kleren. Dat is vaak voordeliger dan steeds opnieuw wassen. Ook je boodschappen aan het einde van de middag doen blijkt hier voordeliger te zijn. Met name voor dagverse artikelen zoals brood, dat gemiddeld zo’n 5-6 dollar kost maar dan in de aanbieding is voor 1-3 dollar. Wij hebben dus nog wel wat te leren 😉
(voor deze reis berekenen wij voor elke Ozzie $, € 0,80)

<
Diedelies, we hebben vanmiddag ook gehoord dat er geen ‘Camps Australia Wide’ boek meer gemaakt gaat worden. Ze zijn nl. opgekocht door alle ‘echte’ campings. Dus zuinig zijn op jullie boek! Wij waren thuis al blij met dit boek, maar het heeft zijn geld nu al dubbel en dwars opgebracht!
>

We komen nu echt in een soort van ritme. De wekker gaat af om 6:58 en dan hopen we dat iemand van ons er uitgaat om de ‘kachel’ aan te zetten. Deze kachel verwarmt gelijk de waterketel voor een warm bakkie thee of koffie :). Snel je slaapkleren uit en je dag kleren aan + jas en dan zetten we de tweede ‘kachel’ aan. Deze ‘kachel’ maakt voor onze de warme (fruitloaf en gewone) toast. Na het ontbijt gaan we buiten ff warm worden (rennen , voetballen, wandelen) en daarna begint de school. Tim doet zijn werkje (taal, rekenen oid) en Ian leert de lettertjes. Vandaag de a. Daarna een stuk(je) rijden en iets bezoeken/bekijken waarna we meestal nog een stukje rijden naar onze volgende slaapplek.

Wat we merken is dat als we 2 ‘dingen’ willen doen we of niet op tijd bij onze volgende slaapplek zijn of dat de boys (en wij) te laat naar bed gaan. Dus wakker worden, ontbijt, leren, bekijken, rijden, spelen, eten en slapen. En tja… als je dan weer ‘bekende’ tegen komt dan loopt ineens onze hele avond planning in de soep.

Vandaag dus maar pompoen soep gemaakt voor morgen (de pan staat nu aan het voeten eind zijn warmte af te geven voor Lia) en hebben we chip en dip als avondeten genomen. Maar even terug naar vanochtend.
Na het ontbijt liet ik Tim een grote mot (nachtvinder) zien en vroeg of hij er nog meer kon vinden op de muur van de amenities (wc) bleek hij een heuse zwarte schorpioen gevonden te hebben! (zie foto).
Daarna hebben we de Lilydale Falls bezocht en terug in de camper schooltje gespeeld ;).
De weg tussen Launceston en Lilydale is een mooie, kronkelige weg door het bos, maar tevens ook een hele drukke weg. Je kun aan de hoeveelheid ‘road kills’ zien dat er veel forensen verkeer met verstralers op deze weg is. Wallibies, possums en andere kleine diertjes liggen bij bosjes dood platgereden op de weg of langs de berm. De kraaien hebben het er maar druk mee..

Scottsdale (waar we nu zitten) zou eigenlijk een tussenstop zijn om freshwater in te slaan, maar na bezoek aan het Visitors Center, Woolies, een Bakery, het heerlijke zonnetje en de Forest EcoCenter (waar we 10 jaar geleden ook geweest waren en wat nu toch wel een tegenvaller was) besloten we om hier maar te blijven. Kunnen we morgen Derby bekijken met zijn Tin mijn en Chinese gemeenschap historie. En kunnen we waarschijnlijk weer alles opladen via mijn Ozz-Dutchy verlengkabel in Weldbourough.

PS1 Alweer 9 mei, nog 7 nachtjes slapen en dan wordt onze kleine Tim 9 jaar!

PS2 In Lilydale Falls camp area stonden enkel ‘Europese’ bomen en de geur die daar hing was er echt eentje van thuis; geurige herfst bossen.
Nu staan we onder een hele grote geurige eucalyptus boom. Horen we van Erna dat we dat beter niet kunnen doen. Die grote gum trees staan er om bekend dat tijdens hevige wind zomaar, zonder waarschuwing, hun takken breken. Gelukkig is het wind stil.

Gisteren zijn we na een kort afscheid van Piet, Erna en Cooper vertrokken naar Derby. We hadden hoge verwachting van dit bezoek (daarom hebben we de vernachting bij Scottsdale gedaan) maar het was eigenlijk niet wat we verwacht hadden van dit dorpje en … het Tin/Chinees informatie centrum waar het een en ander van deze historie verteld zou worden was nog dicht ook op vrijdag?!

Dus maar doorgereden naar Weldbourough. Daar waren we net na lunchtijd, dus… doorrijden maar, want de korte ‘Rainforest Walk’ en de ‘St. Columba Falls’ was net ietsje verderop.

Het valt ons elke keer weer op dat die Ozzies weten wat een bezoeker wil. Overal weer duidelijke bewegwijzigingen, een parkeerplek met toilet en perfect aangelegen wandelpaden.
Tasmanie heeft diverse kleine- en grote Natuur Parken (NP) waar je van mag genieten als je in het bezit ben van een parkpas ($30,-) van dat betreffende NP. Je kunt, net als wij (voor $60,-), ook een parkpas kopen voor geheel Tasmanie. Het geld van deze passen komt duidelijk terug in de faciliteiten van de verschillende parken.

De weg vanuit Derby naar uiteindelijk St. Helens is werkelijk prachtig. Voor degene die al eens in Nieuwe Zeeland zijn geweest, het is net of je in Nieuw Zeeland rond rijdt. Smalle kronkelige weggetjes (+/- 350 meter) hoog in de bergen met alleen maar hoge Eucalyptus bossen en grote Fern Trees (varens). Genieten !!

Overal staat duidelijk vermeld hoeveel tijd een wandeltochtje duurt, maar wij zijn het al gewend dat wij ons bezoek deze indicatie met 2-3 keer moeten vermenigvuldigen. Naast het feit dat we alle informatie bordjes vertalen voor de boys genieten we ook echt van hetgeen dat we bezoeken!. Wat dat betreft zijn wij het tegenovergestelde van de Aziaten die we in deze winter toch nog wel veel tegen komen.; snelwandelen, klik klik klik en weg zijn ze weer.

Na toch nog even een bliksem bezoek aan een cheddar kaasboerderij (met tasting en natuurlijk aankoop) kwamen we voor ons gevoel, aan de late kant aan in St. Helens.
Maar dat was het meer dan de moeite waard.

Tot onze volgende blog.

Uit de pen van Tim

Woensdag 7 Mei.

We zijn naar het Platypus House geweest en met de rondleiding zagen we de Platypus (vogelbekdie) en de Echidna. de platypus is blind en hij ruikt met zijn neus naar eten en op zijn neus zitten senzoren en daarmee voel hij eten en ze dachten dat het een 3 in 1 beest was. (ha ha ha!!!). een platypus is heel gevaarlijk. de mannetjes hebben 2 gifklieren en als je die aanraakt en je wordt geprikt dan heb je 1,5 jaar last van een pijnlijke huid en als iemand anders je aanraakt doet dat heel héél erg pijn. elk vogelbekdier heeft een andersoort gif dus moet je ook een andersoort tegengif maken. je kan het geslacht (mannetje of vrouwtje) alleen zien als hij of zij op zijn rug licht. de 2 gifklieren zitten bij z’n achterpoten. oja de platypus is een zoogdier en legt eieren. de platypus heeft geen tepels maar melkklieren.

de echidna hij lijkt op een  grote egel en de stand van de achterpoten is het zelfde al van de vogelbekdier. de echidna is ook een zoogdier en legt ook eieren en de eieren van de platypus en echidna zijn ongeveer evengroot als een australische 5 dollar cent munt. de tong van de echidna is maarliefst 20 cm lang!! normaal eten ze mieren maar in het house eten ze babyvoeding als je daar rondloopt kunnen ze over je voeten heenlopen en die beesten die lopen niet maar waggelen ze hebben verschillende kleurtjes bruin, zwart en wit. en hier op tasmanië hebben ze haren en op het vasteland niet. En op het vasteland is een hele witte gezien.

Groetjes van Tim

Het is vandaag 5 mei. We staan geparkeerd in de achtertuin van de Mole Creek Hotel ~ Home of the Tassie Tiger Pub ~ 🙂
In Hasting en Hobart was het weer een beetje erg natjes. Op de free wifi van de Big4 caravanpark zagen we dat het de rest van de week niet veel beter zou worden, dus ff de 7 dagen forecast bekeken van Tasmanie en het bleek overal niet veel soeps te worden, behalve in de omgeving van Launceston.

Onze planning was om vanuit Hobart met de klok mee te reizen, dit omdat het weer aan de westkust vaak natter en frisser is dan aan de oostkust. Launceston, op 5 over 12 in onze planning, zou dus vanzelf aan de buurt komen alleen nu ietsjes eerder. We zijn zondag 4 mei via de Midland Highway naar boven gereden. Werkelijk een fantastische mooie weg. Onderweg nog een kleine ‘hike’ gedaan naar the Steppes Homestead en daar voor de eerste keer de Laughing Kookkaburra weer gehoord. Laten we die 20 minuutjes later toch bijna dood rijden!? Net nadat we weer de weg opdraaien om verder te rijden zit er eentje op de weg. Ik vol op mijn rem, en dat er een Ozzie onze bumper wel heel dicht bij zag komen was even niet belangrijk, want ja ….wij remmen voor dieren. Alles ging verder goed hoor?! (beetje drama hier en daar om het verhaal op te leuken :)) Wat het vogeltje precies had was niet helemaal duidelijk, want na een paar leuke close-ups en een duwtje van mijn schoen (heb je die snavel gezien!!) vloog hij/zij gewoon weer weg!

Onderweg waren andere inheemse dieren minder gelukkig. We hebben zelfs een heuse wilde Tasmaanse Duivel gezien!! Okè, wel een beetje dood maar je kon nog goed zien dat het een duiveltje was. Dat was wat minder goed te zien bij die walibi (kleine kangaroo) die helemaal uit elkaar lag. Die opossum zag er daarentegen beter uit, helaas ook dood.

Op de Big4 camping in Hobart waaide het zo heftig dat onze hut alle kanten op bewoog, maar dat was niets vergeleken met gisteren toen we geslapen hebben bij ‘Mt Blackpool lookout’. Daar stonden we naast een afgrond (met vangrail) en kwam de wind met vlagen over de bergkam zo hard dat het leek alsof er een bulldozer tegen onze camper aan stond te beuken. We hebben ‘m 3 keer moeten verzetten om zo min mogelijk last te hebben van die zware valwinden. We stonden daar op ruim 1 kilometer hoog met een imposant uitzicht over een gigantische vallei, maar koud dat het daar was. Brrrr, gelukkig hadden we ons thermo-ondergoed aan!  De wekker gezet op 6 uur en heerlijk van de zonsopgang genoten.

Vandaag dus weer naar een grot (“jij vind ook alles leuk” quote Ian). Hij had natuurlijk wel een beetje gelijk. Binnen 4 dagen 2 grotten bekijken is een beetje overdone, maar deze grot stond in onze eerste planning pas 2 weken later. En het zijn 2 verschillende soorten grotten. De Marakoopa Cave is een kleine grot met een riviertje met glow worms. Het was verrassend dat beide heren deze grot leuker vonden dan de eerste in Hasting. Onderweg naar deze grot zijn we even langs de Visitor Centre gegaan. Gewoon om even te checken en of ze daar niet nog een gratis slaapplekje voor ons hebben. Ze wezen ons naar een kleine camping, maar twee andere bezoekers vertelden ons dat we gratis achter bij de Mole Creek Hotel konden slapen als we daar een drankje of hapje nuttigden. En omdat het morgen gewoon weer een ‘schooldag’ is dachten wij dat een avondmaal ook wel mooie afsluiting was van de meivakantie. EN om het helemaal dubbel top te maken… Ian kreeg (zonder dat wij er bij waren) een kleine rugbybal van de uitbater. “Thank You.”

‘s Ochtends (6 mei) eerst ochtend gymnastiek gedaan met de nieuwe bal en toen een zalm farm bezocht. Je kon daar leuk rondlopen door zelf aangelegde ‘wetlands’ maar de zalm kwekerij zelf was eigenlijk niet zoveel. Een beetje een rommeltje en out-dated. Waarschijnlijk lag het aan de eigenaar zelf. Een aardige maar wat vreemde Duitser die, toen hij begreep dat wij uit Nederland kwamen, in het kort zijn levensverhaal vertelde in half Duits half Engels. Hij wist ons ook te vertellen dat als er een toerist opgepeuzeld wordt door een krokodil, het meestal een Duitser is… Gekke oosterburen hebben we toch.

Natuurlijk was het ook vandaag de eerste schooldag van Tim en Ian. Maar de planning liep niet zoals wij wilde. Dus aan het begin van de middag hebben we een gymnastiek les ingelast op het speelveld en in de speeltuin van Gravelly Beach (grote parkeerplaats bij een groot park en aan een baai) en moesten ze in hun dagboek een verhaaltje schrijven/plakken/tekenen over deze dag. Morgen beginnen we echt.

Na het verplichte plak- en schrijfwerk wilde ze nog even naar buiten met Ian’s nieuwe rugby bal. Bleken daar 5 jongens (net uit school) een schiet/goal spelletje te doen met een zelfde rugbybal en ze vroegen of Tim en Ian ook mee wilde doen? Daar hadden ze wel zin in! Het bleek dus een soort van ‘Australian Football vang en schiet tussen de bomen’ spel te zijn. En met een korte vertaling van mij zijde ging het spel verder alsof ze elkaar al jaren kende. Ze gingen elkaar ook gelijk Engelse en Nederlandse woordjes leren. Deze jongens (tussen 10-14 jaar) geloofde eigenlijk niet dat Tim en Ian (die beiden een stuk groter waren…) nog nooit met een rugbybal hadden gespeeld! Dus Stef….. pas maar op! Als we terug zijn dan kunnen Tim en Ian ook rugby spelen, maar dan wel alleen met Ozzie rules 😉

Het was heel leuk om te zien hoe de kids zo snel met elkaar overweg kunnen ondanks dat ze elkaar niet goed kunnen verstaan en elkaar nog nooit hadden gezien. Dat was eigenlijk ook gelijk het ‘probleem’ wat Tim aangaf. Nu heb je leuke kinderen ontmoet en waarschijnlijk zal je ze nooit meer zien. “Kunnen we niet nog 3 dagen op deze camping blijven?”

7 Mei, weer genoten van de zonsopgang in deze baai. Maar allememaggies, wat was het koud! Het gras was helemaal wit van de vorst. Na ons ontbijtje zijn de boys gelijk aan de slag gegaan. Tim werkte aan zijn taaljournaal en Ian heeft de letter o (ò) geoefend, beide met hun jas aan en hun muts op! Daarna naar Beaconsfield om onze WC te legen bij een publiek dumpstation. Daar kwamen we Peter (Piet) tegen met zijn hond Cooper. Piet is een Nederlander die mee verhuisd is met zijn ouders in 1959. “Dat was een aardige man en een leuk hondje”, zei Tim. Dankzij deze prettige ontmoeting liep onze planning wat vertraging op en kwamen we na een bezoek aan het Platypus House en de Cataract Gorge in Launceston (waar we van heel dichtbij wilde levende walibies zagen) in het donker (18:00) aan op de Lilydale Falls Reserve (weer een free overnight).

Welterusten.

Mt Blackwood 1326 meter hoog.

Onze avond tv op 1128 meter hoog.
En helemaal voor nix!

Schiphol – Ida Bay Railway – Hasting Caves – Hobart

Vandaag is het zaterdag 3 mei en we zitten weer op de Big4 camping tegen het vliegveld van Hobart aan… 🙁
Maar eerst terug naar het begin:

Na een voorbereiding van ongeveer 3 jaar zitten we weer in Australië. Voor sommige die ons al wat langer kennen is dat geen verrassing meer, anderen zullen zich wel afvragen waarom naar Australië? Eigenlijk is dat best moeilijk uit te leggen maar eigenlijk ook weer niet.

Het is een gevoel. Een soort van virus. En iedereen die wel eens langer dan de 3 weken vakantie van huis is geweest weet wat voor gevoel we bedoelen.
– De vrijheid; doen waar jezelf zin in hebt, niets moet alles mag. Gaan we links of rechts? Blijven we of gaan we weer verder?
– De natuur, zo divers. Oerbossen en diverse soorten regenwouden, woestijnen en stranden, onbekende dieren en gekleurde vogels, etc..
– De ruimte; zo ver je kunt kijken zonder menselijke obstakels. Echte stilte en donker
– De mensen, hun gastvrijheid en hun gewoonten; G’day mate
– Het onbekende. Na elke bocht is er weer iets anders leuks en moois te bewonderen
– Etc, etc.
– Maar vooral, alles wat we doen en beleven doen we met z’n 4-tjes, 24/7 (twentyfour-seven)!

Tijdens onze reis die we nu aan het maken zijn hebben we ook onze vakantie ingepland. Weer terug naar Exmouth (zie voorgaande 3 blog jaren) voor die 3 weken zomervakantie. Uiteindelijk moeten we uitgerust zijn als we weer thuis komen en naar ons werk en school moeten :). Maar ook hier heeft de tijd niet stil gestaan :(. Tijdens onze planning kwamen we er achter dat we hier niet meer op de bonnefooi naar toe kunnen gaan. We moesten via internet een plekje boeken en gelijk betalen?! Ook zagen we dat de kleine camping met slecht 12 plekjes en een longdrop nu ineens 26 plekken heeft, maar gelukkig nog wel een longdrop… Het is niet anders, reizen is je aanpassen aan je omgeving. Dus boeken die hap! Ondanks dat we nu weer vast zitten aan een bepaalde datum, vinden we het ergst dat we daar maar (aaneengesloten) 16 nachtjes kunnen slapen. Het is gewoon vol geboekt!!!

Bijna een week geleden zijn we met de trein vertrokken naar Schiphol. De dagen daarvoor hebben de boy’s een heus afscheids- en verjaardagsmoment gehad op school. Echt top! Maar aan het einde van de vrijdagmiddag was er voor Tim toch wel dat momentje van ‘oeps’ nu gaat het pas echt gebeuren! Geen school, geen klasgenootjes, niet kunnen afspreken, geen scouting… de tranen liepen over zijn wangen. En ook tijdens de vlucht en deze week heeft hij het (net als Ian) een paar keer moeilijk gehad. Begrijpelijk en gelukkig maar.
Guus en Roan, Ian heeft nog steeds jullie vriendschapsbandje om!

De (30 urige) reis hierna toe (via A’dam – Londen – Dubai – Melbourne – Hobart) in een Airbus A380 verliep voorspoedig. Hadden we in het verleden oordopjes bij ons voor tegen de herrie, nu kun je gewoon met elkaar praten en werkt de entertainment ook gewoon als we nog op de grond staan. Een wereldvliegtuig! En aangekomen in Melbourne mochten we er gewoon in?! Een aantal van jullie hadden ons visum probleem thuis al meegekregen, maar onze visums waren ‘just in time’. Ga je niet langer dan 3 maanden naar Ozz dan heb je een elektronische visum binnen enkele uren (gratis) geregeld, maar wij moeten natuurlijk weer langer en dan kom je in een andere visum/aanvraag categorie. Dat wisten we wel, maar … om een lang verhaal kort te maken, we hadden onze (dure) elektronische visums 5 dagen voor vertrek, terwijl we er al 3 maanden mee bezig waren. En nu gaf die van Lia ook nog een error als we ‘m wilde bekijken…. Maar jammer voor jullie, we komen niet op Border Security deze week 🙂

Dus na al met al een prettige vlucht hebben we dinsdag 29 april onze 6 persoons Maui camper opgehaald.
( Ff een tip tussen door: van onze eerdere Qantas vluchten hadden we nog Frequent Flyer Points over. Deze hebben we verzilverd in Woolworth gift vouchers en op laten sturen naar de camper depot. Dus onze eerste grote boodschappen ronde is betaald door Qantas!)
De introductie van onze camper viel ons een beetje tegen. Wij zijn van de afgelopen keren een Kea kwaliteit gewend, maar die hebben ze hier niet op Tasmanië. De Maui zou een net zo goede vervanger zijn.. De camper oogt groot van binnen, maar heeft geen huiselijk warmte, en was niet echt schoon. Na de eerste grote inkoop hadden we ons gemeld bij de camping die ons was voorgesteld door de dame van de camper depot. Een camping met wat ouder maar schoon sanitair en met een mini golfbaan, tropisch zwembad en houtoven pizza’s. Ideaal voor de kids. Daar aangekomen (om de camper een kleine beurt te geven en in te ruimen) schrokken we van de overnachtingsprijs (duurder dan onze eigen keuze waar we nu zitten), moesten we voor de midgetgolf en zwembadje bijbetalen en kwamen we erachter dat een buitenluik van de camper onherstelbaar kapot was. Het hing eigenlijk gewoon los. Daar gaan we dus niet verder mee rijden. Ook omdat het luik toegang geeft tot de ruimte onder ons 2 persoons bed en wij de winterkou buiten willen houden. Dus terug naar het camper depot. Tja… Dat kunnen ze niet meer maken… dat wordt een nieuwe, maar die is nog niet schoon… kom morgen maar terug.

Terug op de camping regende het met bakken uit de hemel en was Ian al in slaap gevallen. We dachten, even een uurtje liggen en dan, op naar de pizza. Wij werden inderdaad wakker om 18:00 maar besloten de boy’s te laten slapen en deden lekker met hun mee. Niet handig want op 5 uur waren we allen wakker. Dus lekker vroeg begonnen met douchen en eten (ondanks dat alles nog in onze 3 koffertassen zat en de etenswaren her en der snel een plekje hadden gekregen). Terug bij de camperboer hebben we onze spullen over verhuisd, onderweg nog even de extra inkopen gedaan (Qantas weer bedankt!) en zijn we naar Iday Bay gereden. Een goede 100 km door een prachtig landschap (Tim heeft onderweg 200 foto’s gemaakt!)

In dit zuidwestelijke punt van Tasmanie heb je de naast de Hasting Caves ook de Iday Bay Railway. Die avond hebben we alle kastjes een schoonmaak beurt gegeven met Homebrand Baby Wipes (1 doos van 6 pakken met 80 vel voor $10,- terwijl de aanbieding was: 3 pakjes van 80 voor $9,-) en alle boodschappen een plekje gegeven.
Ivm de weerberichten zijn we donderdag 1 mei eerst met de Iday Bay Railway mee geweest en hadden we verder een rommeldag:
– Ian strafregels (;)) omdat hij om 5 uur s’nachts lag te keten,
– Spelletjes gedaan,
– Geconstateerd dat we weer naar de camperboer moeten omdat de tafel in de camper dusdanig kapot is dat ik ‘m zelf niet kan maken
– Geconstateerd dat er over de indeling van deze 6 persoon camper niet is nagedacht.
– Geconstateerd dat we in deze 6 persoons camper geen kastjes hebben om onze kleren in op de bergen en we nu dus (na herindeling van onze koffertassen) elke avond en ochtend 2 tassen moeten verplaatsten van bed naar tafel en weer terug.

Vrijdag 2 mei waren we nog voordat de Visitors center van Hasting Caves open was al present en gingen we als laatste die middag, ivm kapotte tafel, weer terug naar Hobart. De grot is echt de moeite waard om te bezichtigen, helemaal omdat in het prijskaartje een gratis duik in het Thermal Springs zwembad zit inbegrepen, en waar we dus ook gretig gebruik van hebben gemaakt. Het was een leuke en leerzame dag!

Aangekomen op de Big4 vlakbij het vliegveld en de camperboer hebben we al onze reiskleren gewassen en zijn we vroeg gaan slapen.

Vandaag dus als een speer weer naar de camperboer om de tafel te laten repareren. Richting Hobart (we zijn nl. naar de Salamanca Market geweest) hebben we een Ozzie WK voetbal en nog wat teken- en knutsel spullen voor de boys gekocht en een losse Australische stekker.
Hadden we “vroeger” maar 1 camera en een oplader voor onze Nokia bij ons nu hebben we een arsenaal aan elektronica mee genomen die allemaal graag aan een stopcontact vast wil zitten. We hebben slechts 1 reisstekker en deze camper heeft slechts 4 stopcontacten (2 naast de gootsteen en 2 ergens onder de bank). Van thuis hebben we van de Action een verlengsnoer voor 3 Nederlandse stekkers meegenomen. Vandaar de Australische stekker.

Blijkt dat je wettelijk helemaal niet zelf een stekker aan een snoer mag maken! Dit moet je door een erkend elektricien laten doen. Je mag de stekker wel zelf monteren, maar dan moet je je ‘werk’ toch ook nog laten controleren door een erkend elektricien. Rare jongens die Ozzies. Als je het niet laat ‘keuren’ en je huis zou afbranden door deze stekker dan ben je niet verzekerd. Is wat van te zeggen, maar een stekker aan een snoer monteren… We hebben nu dus een mooi Nederlands verlengsnoer met Australische stekker. Handuug!!

Oh ja, we zijn dus vandaag ook nog naar de wereldberoemde Salamanca Market geweest. Elke zaterdag van het jaar, weer of geen weer. Tja….ons viel het erg tegen. Veel kleiner dan we dachten en 80% van de kraampjes verkoopt mooie houten, of glazen artikelen voor een te hoge prijs. Wel hebben we Dutch oliebollen gegeten met icing sugar. Niet slecht voor een niet Nederlander, maar hij moet iets meer zout in het beslag doen en niet meer zijn friteuse pan gebruiken. Nee dat heb ik ‘m niet verteld 🙂

Zo, jullie zijn weer een beetje op de hoogte en wij zijn eindelijk op orde en in het juiste ritme om te beginnen verder gaan met onze reis.

Tot de volgende keer,

John, Lia, Tim & Ian